τον νέο τρόπο με τον οποίο βλέπει τις εξελίξεις, δίνοντας έμφαση στον ρόλο της Ρωσίας στον κόσμο και την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας.

Είχε προηγηθεί χθες η υπογραφή της νέας οπτικής της χώρας στον τομέα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, μετά τον Φεβρουάριο του 2013 που είχε εγκριθεί η προηγούμενη αναθεώρηση, σε ένα κείμενο το οποίο σύμφωνα με τις ρωσικές πηγές, επικαιροποιεί τους τομείς ενδιαφέροντος, τους στόχους, αλλά και τη μεθοδολογία με την οποία θα πρέπει να κινηθεί το σύστημα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, με σκοπό να προσαρμοστεί στις αλλαγές του διεθνούς συστήματος, το οποίο κινείται στην κατεύθυνση παγίωσης του πολυκεντρικού χαρακτήρα.

Κομβική επιδίωξη της Μόσχας είναι να δημιουργήσει μια νέα εικόνα για τη χώρα στο εξωτερικό η οποία θα περάσει το μήνυμα ότι η Ρωσία δεν απειλεί, θα επιδιώξει να αποκλιμακώσει τις σχέσεις της με τη Δύση, επιδιώκοντας την από κοινού διαχείριση των μεγάλων προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της αντιμετώπισης της μεγάλης απειλής της τρομοκρατίας, η οποία δεν εξαιρεί κανέναν.

Ανάμεσα στους νέους στόχους της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, εμπεριέχεται και η επιτάχυνση της ολοκλήρωσης της Ευρασίας, ένας τομέας ο οποίος είναι σίγουρο ότι… δεν ακούγεται καλά στον αποκαλούμενο ως αγγλοσαξονικό κόσμο, στο μέτρο που συνεχίζει να εξετάζει την παγκόσμια ισορροπία με βάση τα νάματα της «γεωπολιτικής» (geopolitics), καθώς μια βασική μέριμνα ήταν, είναι και κατά τα φαινόμενα θα παραμείνει, η αποτροπή στρατηγικής συνεργασίας δύο ή περισσοτέρων δυνάμεων, καθώς αυτό θα άνοιγε την προοπτική της «κυριαρχίας στην παγκόσμια νήσο».

Ένας περαιτέρω πρώτος σχολιασμός της νέας οπτικής της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, η Ρωσία αφήνει να εννοηθεί ότι θα υποβαθμιστεί κάπως η επισήμανση των απειλών που αντιμετωπίζει με στόχο να ενισχύσει την εικόνα ενός ισχυρού κράτους που περνά την εικόνα βεβαιότητας ότι μπορεί να αντιμετωπίσει ό,τι ήθελε προκύψει, καθώς οι Ρώσοι υπεύθυνοι, δεν μπορεί παρά να είχαν επισημάνει ότι η στάση αυτή ενίοτε δίνει στο εξωτερικό, καλώς ή κακώς, μια αίσθηση συνδρόμου καταδίωξης, που υπονομεύει την εικόνα που επιθυμεί να περάσει η ηγεσία του Κρεμλίνου.

Ενδιαφέρον έχει επίσης η επισήμανση από την πλευρά του Λεονίντ Σλάτσκι, ότι η Ρωσία δεν θα αποκαλεί οποιαδήποτε χώρα ως «απειλή για τη διεθνή κοινότητα» και πως θα είναι ανοικτή για συνεργασία σε όλους τους τομείς στη βάση μιας εταιρικής σχέσης, ενός διαλόγου ίσων που σέβεται ο ένας τον άλλον.

Πρακτικά, αυτό προδιαγράφει τη στάση της Μόσχας απέναντι σε χώρες όπως για παράδειγμα η Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Η απουσία κάθε «καταγγελτικής διάθεσης» από την πλευρά της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, στόχο έχει να συνεχίσει να αφήνει ανοικτούς τους διαύλους συνεννόησης, ώστε στην προσπάθειά τους να «σπάσουν» τη διεθνή απομόνωση, να μετατρέπονται σε «όπλο» για τη ρωσική διπλωματία, κάτι που κάνει συστηματικά στις σχέσεις με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να εκμεταλλεύεται και σημαντικές ευκαιρίες οικονομικής συνεργασίας.