ενσαρκώνουν το βαθύτερο νόημα του ανθρώπου και της ζωής. Και είναι για μας τους νεότερους χρέος ηθικό, εθνικό και ιστορικό να μην παραδώσουμε στη λησμοσύνη τις εκατοντάδες χιλιάδες Ποντίων που δια πυρός και σιδήρου αφανίστηκαν από τα χώματα των πατέρων τους, χώματα δικά τους, πριν ακόμη και από την εποχή του Ομήρου, και να επιδιώξουμε τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας τους.
Σήμερα τη μνήμη αυτή, σχετικά με τα θύματα της τουρκικής αγριότητας, οφείλουμε να την κρατούμε άσβεστη στην ιστορική μας συνείδηση όχι στη βάση μιας στείρας παρελθοντολογίας, αλλά ως αναγκαιότητα εθνική που σέβεται την ιστορική αλήθεια και διαμορφώνει την πορεία μας για το μέλλον. Ανεξάρτητα από τις ιστορικές εξελίξεις, η ιστορία διατηρεί πάντα τα δικαιώματά της και θα ήταν ολέθριο σφάλμα να την αποχρωματίσουμε στο όνομα μιας ανέφελης δήθεν συνύπαρξης με τους γείτονές μας. Γιατί η ειρηνική συνύπαρξη προϋποθέτει αμοιβαιότητα και σεβασμό προς τον άλλο, τήρηση του διεθνούς δικαίου και των κανόνων του. Στην κρίσιμη αυτή συγκυρία, καθώς ο Ελληνισμός δοκιμάζεται, η ιστορία μάς ζητεί πάλι να υπερασπίσουμε την ταυτότητα και τα απαράγραπτα δικαιώματα της φυλής και του τόπου μας.
Να συναισθανθούμε το χρέος μας ως Έλληνες και να διαφυλάξουμε την ενότητά μας.
Ας σταθούμε όλοι οι Έλληνες σήμερα με ευγνωμοσύνη μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας των Ποντίων και ας αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη τους.
