Aiginio News - Εφημερίδα Πιερίας

Switch to desktop

Βασίλης Αλεξάκης. «Από αγάπη για την Ελλάδα, συνεχίζει νιώθω υποχρεωμένος να είμαι αισιόδοξος

Κρατώντας την παράδοση, ο Βασίλης Αλεξάκης μας κάλεσε για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο «Το κλαρινέτο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Στο θρυλικό του υπόγειο, γύρω από το τραπέζι του πινγκ πονγκ, με θέα τον ωραίο του κήπο, μας μίλησε για την Ελλάδα, το νέο του μυθιστόρημα, την παρέα του με άστεγους και το κέντρο εγκεφάλου που επισκέφθηκε για να δώσει απαντήσεις σε όσα ξεχνά.

«Οι έξυπνοι άνθρωποι γράφουν δοκίμια», είπε. «Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερα ευφυής για να γράψεις ένα μυθιστόρημα. Χρειάζεται αθωότητα, να πιστεύεις στην ιστορία σου, να είσαι λίγο παιδί επειδή κάνεις ένα παραμύθι».

Σε μια ατμόσφαιρα γιορτινή, ζωγράφισε στο βιβλίο του καθενός από εμάς ένα σχέδιο, μια βάρκα, μια θάλασσα, ένα πουλί που πετά. Εξηγώντας μας το θέμα του νέου του βιβλίου είπε ότι «το μυθιστόρημα χρειάζεται δύο θέματα, όπως το πλέξιμο που γίνεται με δύο βελόνες».  Το ένα θέμα του βιβλίου είναι ο θάνατος του εκδότη του και το άλλο,  το ελληνικό δράμα. Για να γράψει το βιβλίο ο Βασίλης Αλεξάκης πήγε σε συσσίτια, πούλησε τη Σχεδία και κάλεσε τους άστεγους σπίτι του, σαν σε γιορτή. «Δεν το λέω για να με επαινέσετε. Με βοηθάει να έχω στο μυαλό μου πραγματικούς ανθρώπους».

Το μυθιστόρημα μπορεί να είναι θέμα φαντασίας για τον Βασίλη Αλεξάκη, αυτό όμως δεν του επιτρέπει να κάνει λάθη. Χαμογελαστός και έχοντας αφήσει πίσω του το πρόβλημα της υγείας που τον ταλαιπώρησε πολύ, άρχισε σχεδόν ντροπαλά να μας μιλά. «Ο τρόπος μου να μιλάω είναι να γράφω», είπε, «αλλά μπορώ να σας πω την υπόθεση του βιβλίου. Το θέμα του είναι ο θάνατος του επί 40 χρόνια εκδότη μου στη Γαλλία Ζαν-Μαρκ Ρομπέρτς. Έπαθε καρκίνο πριν από πέντε χρόνια. Ετσι, περιγράφω την πορεία προς το τέλος του ελπίζοντας πως δεν θα υπάρξει, και ταυτόχρονα ο αφηγητής μου, σαν και μένα, επιστρέφει κάθε λίγο στην Ελλάδα και παρατηρεί την κατάρρευση της χώρας. Δηλαδή, αφήνει τον έναν καρκίνο εκεί και βρίσκει τον άλλον εδώ...».

O Βασίλης Αλεξάκης και ο Τίτος Πατρίκιος στην παρουσιάση του Κλαρινέτου

Ο Βασίλης Αλεξάκης ξεκίνησε για πρώτη φορά να γράφει μυθιστόρημα πρώτα στα ελληνικά και στη συνέχεια στα γαλλικά. Έχοντας ζήσει όλη σχεδόν τη ζωή του ανάμεσα σε δυο γλώσσες και σε δυο κουλτούρες, με τη σκιά του πύργου του Άιφελ να καθρεφτίζεται μέσα στη φαντασία του στα νερά της Τήνου, ο Βασίλης Αλεξάκης συνδέει αυτές τις δυο «πατρίδες» του πιστεύοντας ότι όσο και αν νόμιζε ότι γνώριζε την Ελλάδα, όταν έκανε τα μπάνια του στην Τήνο, η πραγματικότητα της κρίσης τον προσγείωσε απότομα. Η εικόνα της μυθικής χώρα που είχε στο μυαλό του από το 1969, που ζει στο Παρίσι υποχώρησε μέσα του και μια άλλη πήρε τη θέση της. Ο ίδιος πιστεύει ότι είναι και αυτός ένας μετανάστης. Και το πως να μιλά για τη χώρα του του το έδειξε με τον πιο φωτεινό τρόπο η Λιλή Αλιβιζάτου, μια γυναίκα που γνώρισε και είναι 105 ετών, αδερφή του Γιώργου Θεοτοκά, η οποία του είπε “Αφού θα μιλήσετε για τον τόπο μας, κάντε το με γλυκύτητα, με κατανόηση, μη μας ταπεινώσετε”.

«Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου γυρίζεις, παρά φεύγεις», πιστεύει ο Βασίλης Αλεξάκης. «Από αγάπη για την Ελλάδα, συνεχίζει νιώθω υποχρεωμένος να είμαι αισιόδοξος. Ασφαλώς, ζούμε πολύ δύσκολα χρόνια, βλέπω την κατάθλιψη των φίλων, είναι στιγμές που νομίζεις ότι έχουμε χάσει τον ελληνικό ήλιο».

 

Τον τίτλο του το μυθιστόρημα τον πήρε από μια περιπέτεια του συγγραφέα με τη μνήμη του. «Μια μέρα συνειδητοποίησα στο σπίτι μου, στο Παρίσι, ότι έχω ξεχάσει τη λέξη κλαρινέτο στα ελληνικά. Με έπιασε πανικός. Βγαίνω στους δρόμους και βλέπω τον πύργο του Αϊφελ σαν ένα τεράστιο κλαρινέτο, αλλά δεν ξέρω το όνομα. Τελικά πήγα στον εκδότη μου, του περιέγραψα το όργανο και μου έγραψε τη λέξη “κλαρινέτο” λέγοντας: “Αυτός είναι ωραίος τίτλος”.

Έτσι ξεκίνησε και μια επόμενη έρευνά μου, σχετικά με την μνήμη. Επισκέφθηκα το κέντρο εγκεφάλου στο Παρίσι και άρχισα να ερευνώ αν κανείς μπορεί να ξεχάσει τη μορφή του. Έτσι έμαθα για τον περίφημο φίλιο του μπάνιου. Είναι ο εαυτός που αντικρίζουμε στον καθρέφτη, και κάποιοι νομίζουν ότι είναι ένας άλλος. «Οι αντιδράσεις», εξηγεί ο Βασίλης Αλεξάκης «είναι να εκνευριστεί, αυτός που βλέπει το είδωλο, συχνότερα όμως πιάνει φιλίες μαζί του. Καταλήγει να είναι ο τελευταίος φίλος που του έχει απομείνει. Έχω κι εγώ την εντύπωση πως γράφοντας βιβλία είμαι ένα είδος φίλου του μπάνιου. Που δεν απουσιάζει ποτέ».

Τα ταξίδια πιστεύει ο Βασίλης Αλεξάκης ενισχύουν την ελληνική ταυτότητα.

«Δεν προδίδουμε την Ελλάδα ταξιδεύοντας, αλλά αρνούμενοι το γεγονός ότι περνάει ο χρόνος, ότι έχουμε διανύσει χιλιάδες χρόνια από την αρχαιότητα, ότι πρέπει να τελειώνουμε με ορισμένα πράγματα, όπως με τα θέματα της Εκκλησίας, και άλλα που τα εκμεταλλεύεται και η Άκρα Δεξιά... Υπάρχει ένα είδος νοσταλγίας που δίνει την εντύπωση ότι το μέλλον είναι πίσω μας. Οι παραδόσεις όμως χρειάζονται και αμφισβήτηση. Πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε σε μια πορεία, αλλιώς προδίδουμε το μέλλον μας».

της Αργυρώς Μποζώνη

 

 

 

Copyright © 2009 Aiginio News | All rights reserved

Top Desktop version