Ο λόγος για την πλανητική σκακιέρα Αμερικής και Ευρώπης, σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε επιβεβλημένο μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αρχές Νοεμβρίου. Συνήθως στις τόσο μεγάλες παρτίδες, η Ελλάδα βρίσκεται σε ρόλο παρατηρητή. Τούτη τη φορά, ωστόσο, είναι μέρος αυτής της παρτίδας, ένα από τα πιόνια, ως εκ τούτου έχει άμεσο ενδιαφέρον για την εξέλιξη -και την κατάληξη- αυτής της παρτίδας.
Όλα ξεκίνησαν από το βράδυ των αμερικανικών εκλογών, ορθότερα από τη στιγμή εκείνη κατά την οποία η νίκη Τραμπ άρχισε να εμφανίζεται ως ένα πιθανό σενάριο. Οι εξαγγελίες Τραμπ περί απομονωτισμού, και άρα, μικρότερης παρέμβασης στα ευρωπαϊκά πράγματα, άρχισαν να απασχολούν έντονα τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και think tanks (από τη στιγμή βέβαια που άρχισαν να ασχολούνται στα σοβαρά με το νέο Πρόεδρο…).
Τώρα λοιπόν, όλοι αναμένουν σε ποιο βαθμό ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα υλοποιήσει τις εξαγγελίες του, ειπώθηκε μάλιστα ότι αυτό ήταν το βασικό αντικείμενο συζητήσεων του απερχόμενου Προέδρου Ομπάμα πρώτα με την Άνγκελα Μέρκελ κατ’ ιδίαν, και εν συνεχεία με τους άλλους ισχυρούς παίκτες της Ευρώπης, παραδοσιακούς συμμάχους της Αμερικής άλλωστε.
Ζητούμενο, να μην υπάρξει κενό στην Ευρώπη. Αν όμως, όντως, ο Ντόναλντ Τραμπ αφήσει την Ευρώπη στην …τύχη της (με μια δόση υπερβολής βέβαια), τότε αναδεικνύεται η ανάγκη για ισχυρότερη Ευρώπη. Για ισχυρότερο Βερολίνο με άλλα λόγια, με βάση και τους σημερινούς συσχετισμούς –εκτός και αν κάποιοι θελήσουν να αμφισβητήσουν τη γερμανική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη…
Κάπου εδώ όμως εμφανίζεται το πιόνι που είναι βαμμένο στα γαλανόλευκα χρώματα: η αναποφασιστικότητα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να συμμετάσχει ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι άσχετη από την επικείμενη στροφή της αμερικανικής πολιτικής. Η διοίκηση του Ταμείου οφείλει να περιμένει τις αποφάσεις ενός εκ των ισχυρότερων μετόχων του, της αμερικανικής κυβέρνησης δηλαδή, όσον αφορά το ρόλο που θα παίζει στο εξής στα ευρωπαϊκά πράγματα. Απόφαση από την οποία συναρτάται εν πολλοίς και ο βαθμός συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
Πώς όμως αντιμετωπίζει την πλανητική αυτή παρτίδα το ελληνικό …πιόνι; Η κυβέρνηση Τσίπρα ένα πράγμα φοβάται και απεύχεται, να μην κλείνει η αξιολόγηση εξαιτίας της εκκρεμότητας με το ΔΝΤ. Από το Μέγαρο Μαξίμου διαβεβαιώνουν πάντως, ότι δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε στην άνοιξη για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω -πράγμα που δεν γίνεται ασφαλώς- θα ήταν όμως διαφορετική και η κυβερνητική προσέγγιση έναντι του ΔΝΤ. Οι εποχές κατά τις οποίες η Αθήνα επιθυμούσε διακαώς τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα -με την προσδοκία κουρέματος του ελληνικού χρέους- έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα περισσότερο βλέπουν και τους προβληματίζει η Ιερά Συμμαχία Σόιμπλε –Τόμσεν.
Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα όσα λέει στην «Αυγή» (στο φύλλο των Χριστουγέννων) ο Πάνος Σκουρλέτης. Παρουσιάζοντας την «εντελώς προσωπική άποψη» που έχει, και η οποία εσχάτως όμως, τείνει να γίνει πλειοψηφική στην κυβέρνηση, «το ΔΝΤ εξυπηρετεί ουσιαστικά το σχέδιο Σόιμπλε για την Ευρώπη. Είναι το όχημα μέσα από το οποίο ο Σόιμπλε μπορεί να επιβάλλει τις απόψεις του».
Όμως, ο πρώτος τη τάξει υπουργός κάνει ένα βήμα πιο πέρα σημειώνοντας ότι «αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά ενδεχομένως αύριο τη Γαλλία και την Ιταλία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών να επιβάλει μέτρα στους Γάλλους πολίτες διότι αυτό φέρνει στη θύμησή τους ότι η μεγάλη ηττημένη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία, με έναν άλλο τρόπο επιβάλλει σήμερα τις επιλογές της. Άρα ο Σόιμπλε έχει ανάγκη να περνάει τις απόψεις του μέσω του ΔΝΤ».
Με τον Πάνο Σκουρλέτη να κάνει, στο δια ταύτα, αναφορά στην πλανητική παρτίδα: «Το αν θα παραμείνει το ΔΝΤ διά της Ελλάδας στην Ευρώπη θα εξαρτηθεί και από τους δικούς του σχεδιασμούς και πιθανότατα από τη στάση του νέου προέδρου των ΗΠΑ», καταλήγει.
Με νέες προκλήσεις εμφανίζεται το 2017…
