Εἶπε ὁ Κύριος· Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱόν ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρόν του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος.

ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Την Κυριακή των Αγίων Πάντων εορτάζουμε, όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.

Εορτάζουμε εκείνους που στο υψηλότερο σημείο του πάθους τους εβίωσαν την ατελεύτηάσχα και έδωσαν μέσα από το μαρτύριό τους την ειρηνική μαρτυρία της συνειδήσεώς τους.

Θυμό­μαστε όλους εκείνους τους Αγίους ανθρώπους που έζησαν την απαντοχή της ανεσπέρου ημέρας της Βασιλείας του Θεού και εισήλθαν στην αναστημένη ζωή του Χριστού.

Όπως γράφει το Συνα­ξάρι της ημέρας, «άπαντα εορτάζομεν, όσα αγαθοδότως ηγίασε το Πνεύμα το άγιον… τα αγγελικά τάγματα, τους Προπάτορας και Πατριάρχας, τους Προφήτας και τους ιε­ρούς Αποστόλους· τους Μάρτυρας και τους Ιεράρχας· τους Ιερομάρτυρας και Οσιομάρτυρας, τους Οσίους και Δικαίους, και απάσας των αγίων γυναικών χορείας, και τους άλλους άπαντας ανωνύμους αγίους».

Δεν έχει όμως σημασία μόνο η ονομασία, αλλά και η θέ­ση της εορτής μέσα στο εκκλησιαστικό έτος. Γιατί τιμά η Εκκλησία τους Αγίους της αμέσως μετά την Πεντηκοστή;

Η Πεντηκοστή είναι η τελευταία μεγάλη κινητή εορτή.

Ο κύκλος των εορτών του Πεντηκοσταρίου τελειώνει με την εορτή των Αγίων Πάντων. Αυτό σημαίνει ότι το ανακαινιστικό έργο του Χριστού έγινε για τον αγιασμό των αν­θρώπων.

Γι’ αυτό η Εκκλησία εορτάζει τους καρπούς της, τους Αγίους της.

Τί είναι όμως εκείνο που ανέδειξε τους Αγίους Πάντες σε καύχημα και δόξα της Εκκλησίας;

Δεν είναι άλλο από το ότι ο λόγος του Χριστού, που ακούμε στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Α’ Ματθαίου, βρήκε σ’ αυτούς την τέλεια εφαρμογή του:

«Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε μένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικό μου μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μου.

Όποιος με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μου… Κι όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί δεν είναι άξιος για μαθητής μου».

Αυτός ο ευαγγελικός λόγος είναι πρόκληση και αφύ­πνιση για την ορθόδοξη συνείδησή μας. Άραγε εμείς τί αφήσαμε για την αγάπη του Χριστού;

Ή, τί είμαστε πρό­θυμοι να αφήσουμε; Πόσα μαρτύρια έχουμε υποστεί για το Ευαγγέλιό Του;

Η απάντηση ανήκει στον καθένα μας.

Όποια και να είναι, ο Θεός, που είναι Πατέρας μας, θα τη δεχθεί. Φθάνει να είναι ειλικρινής.

Η οδός προς την αγιότητα βαδίζεται από αυτούς που αγωνίζονται σθεναρά και υπεύθυνα κατά των παθών, προσπαθούν δηλαδή να καθαρίσουν εσωτερικά τον εαυτό τους.

Ο Χριστός μας μακαρίζει αυτούς που διαθέτουν καθαρότητα καρδίας και υπόσχεται ότι αυτοί θα αξιωθούν να δουν τον Θεό.

Η κλίμακα του Ουρανού υψούται προ των οφθαλμών μας.

Η αγιότητα δεν είναι ένας κανόνας, ένα ιδανικό, έστω για ορισμένους μόνο.

Είναι κλήση προς όλους μας. Η αγιότητα είναι το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής.

Είναι η ζώσα κοινωνία του ανθρώπου με τον αληθινό Θεό και Πα­τέρα μας.

Αυτή την αγιότητα ενσάρκωσαν και οι Άγιοι Πάντες.

Στο πρόσωπό τους η αγιότητα αποτελεί μία ζώσα πραγ­ματικότητα και όχι μια όμορφη, ίσως και αξιοσέβαστη, αλλά θεωρητική διδασκαλία.

Είναι ο αγώνας, ο κόπος, η θλίψη, ο ιδρώτας, η υπομονή, η επιείκεια, η πραότητα, η ταπείνωση, το δάκρυ και το αίμα εκείνων που έζησαν για την «μαρτυρίαν Ιησού και διά τον λόγον του Θεού». ΑΜΗΝ

ΠΗΓΗ  Π. Καλόγηρος Δόκιμος μοναχός