Η συγκεκριμένη, όμως, ημέρα είχε ήδη καθιερωθεί από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις οι οποίες θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των τριών Δομινικανών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικές αγωνίστριες, οι οποίες στις 25 Νοεμβρίου 1960 βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για την αποτίναξη του δικτάτορα Τρουχίλο.
Η βία κατά των γυναικών αποτελεί παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο, συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνδέεται με το ζήτημα της ανισότητας μεταξύ των δύο φύλων. Είναι διαδεδομένο σε όλες τις κοινωνίες και πλήττει όλες τις γυναίκες ανεξάρτητά από την ηλικία, την εθνικότητα, το κοινωνικοοικονομικό και εκπαιδευτικό επίπεδο, την οικογενειακή και εργασιακή κατάσταση, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και συναντάται τόσο στον δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό χώρο.
Τις διαστάσεις που έχει πάρει το κοινωνικό αυτό φαινόμενο αποτυπώνουν έρευνες του ΟΗΕ σύμφωνα με τις οποίες μία στις τρεις γυναίκες έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική παρενόχληση κατά την ενήλικη ζωή τους, μία στις πέντε γυναίκες έχουν πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού και μία στις δέκα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή έχει πέσει θύμα ανεπιθύμητης παρακολούθησης με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Ανησυχητικά, όμως, είναι και τα νούμερα των θυμάτων βίας στη χώρα μας όπου σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας από το 2014 έως το 2017 έχουν σημειωθεί πάνω από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και οι γυναίκες αποτελούν το 70% των θυμάτων.
Οι μορφές βίας αναφέρονται στην ενδοοικογενειακή βία, στην σεξουαλική παρενόχληση, στον βιασμό, στην πορνεία και στην παράνομη διακίνηση και εμπορία γυναικών (trafficking).
Η ενδοοικογενειακή βία, μία από τις συχνότερες μορφές βίας κατά των γυναικών, ανήκει σε εκείνες τις μορφές οι οποίες αποτελούν μια σύνθεση διαφορετικών μορφών βίας όπως η ψυχολογική/συναισθηματική, η σωματική, η σεξουαλική, η κοινωνική, η πνευματική, η οικονομική, που ασκούνται σε βάρος του θύματος από τον πρώην ή νυν σύζυγο ή σύντροφο, καθώς και από μέλη της οικογένειάς του. Η ενδοοικογενειακή βία μπορεί, ωστόσο, να περιλαμβάνει και τη βίαιη συμπεριφορά εναντίων των παιδιών ή γηραιότερων ατόμων.
Ωστόσο, συχνά οι περισσότεροι άνθρωποι όταν μαθαίνουν ότι μια γυναίκα κακοποιείται αναρωτιούνται «τι είναι αυτό που την εμποδίζει να καταγγείλει την κακοποίηση;». Έρευνες έχουν δείξει ότι οι περισσότερες γυναίκες σιωπούν και κρατούν ως επτασφράγιστο μυστικό την κακοποίηση που δέχονται καθώς η βία αποτελεί αιτία «εξοστρακισμού» των ίδιων από την κοινωνική ζωή. Όταν αυτό συμβαίνει δε, σε οικογένειες χαμηλού κοινωνικοοικονομικού στρώματος ή αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα τότε λειτουργεί ως πολλαπλασιαστικός παράγοντας που συμβάλει στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Πριν αναρωτηθούμε, λοιπόν, «γιατί δεν φεύγει και παραμένει στο κακοποιητικό περιβάλλον;» «γιατί δεν ζητάει βοήθεια;» «γιατί δεν μιλάει για αυτό που της συμβαίνει;» ας δοκιμάσουμε να απαντήσουμε «που θα πάει;» «πώς η ντροπή που νιώθει θα βρει φωνή για να μιλήσει;» «μήπως απευθύνθηκε και δεν βρήκε ανταπόκριση;» «μήπως δεν την πίστεψαν;» «που θα βρει δουλειά;» «τι θα κάνει με τις απειλές που δέχεται και τον φόβο που τις προκαλούν;» «
Παρόλα αυτά αρκετές γυναίκες αποφασίζουν να σπάσουν τη σιωπή τους και να δημιουργήσουν το δικό τους σχέδιο απόδρασης, με όσο γίνεται περισσότερη ασφάλεια τόσο για τις ίδιες όσο και για τα ανήλικα παιδιά τους και καταφέρνουν να απομακρυνθούν από το κακοποιητικό περιβάλλον. Υπάρχουν, όπως, και εκείνες οι γυναίκες που ένα βήμα πριν την απόδραση κάνουν πίσω. Όχι γιατί επιθυμούν την κακοποίηση αλλά γιατί οι αρχικοί λόγοι που τις εμποδίζουν να φύγουν τις γυρνούν και πίσω.

Η Εύα Βασιλάκη είναι κοινωνιολόγος – Σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης & Αυτοβελτίωσης