Είμαι γιατρός σε μία ΜΕΘ :Δεν ξέρω αν πρέπει να τα γράψω αυτά που θέλω ποιητικά ή να ξεκινήσω να χώνω ασταμάτητα για ώρα!!!!Let the χώσιμο begin!!!!
Ζητώ από τώρα συγγνώμη για αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, και για τον τόνο τους και για το περιεχόμενό τους, αλλά κάπου πρέπει και εγώ να τα πω γιατί δεν μπορώ να βρίσω τους ίδιους.Αρκετοί νομίζω θα με καταλάβουν και θα με δικαιολογήσουν και κάποιο άλλοι όχι.Σε περίπτωση λοιπόν που φάω ban ας μη γίνει ένα ακόμα απλό topic για αντιπαράθεση!
Είμαι γιατρός σε μία ΜΕΘ στην Αθήνα και βαρέθηκα να βλέπω κατεστραμμένες οικογένειες 30άριδων και μανάδες και κοπέλες 20ριδων να κλαίνε ασταμάτητα γιατί το κράνος για μερικούς είναι "αξεσουάρ" μηχανής.
Όχι ρε μ@λάκες δεν είναι αξεσουάρ μηχανής, δεν είναι για την μηχανή ρε βλάχο, που από εδώ και πέρα θα κοιτάς το ταβάνι και θα ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου βάζοντας την γυναίκα σου στα 30 της να σε ξεσκατίζει και να σε ταΐζει με σύριγγα.
Δεν είναι αξεσουάρ μηχανής ρε μόγγολο που η μάνα σου και ο πατέρας σου σε μεγάλωναν μία ζωή και τώρα θα έχουν ακόμα ένα διακοσμητικό φυτό στο σπίτι.
Δεν είναι αξεσουάρ μηχανής ρε προϊστορικέ γίββωνα που τα παιδιά σου δεν θα μπορούν ποτέ να παίξουν μαζί σου γιατί το μόνο πράγμα που μπορείς να κουνήσεις είναι τα βλέφαρά σου.
Δεν είναι αξεσουάρ μηχανής ρε μαλακισμένε κάγκουρα που σου χάλαγε το μαλλί και το έβαζες στον αγκώνα, τώρα όχι μαλλί να βάλεις ζελέ δεν έχεις αλλά ούτε καν οστά στο κρανίο σου.... να δω τι σκατά θα χτενίσεις τώρα.
Δεν είναι αξεσουάρ μηχανής βλαμμένο κοριτσάκι που ανεβαίνεις ξεκράνοτη για να μη χαλάσει το make up στην μηχανή του κάγκουρα και ο πατέρας σου μετα θα βλέπει μόνο τις παλιές φωτογραφίες σου και θα καταπίνει 10 αντικαταθλιπτικά γιατί δεν θα έχει το κουράγιο να σε δει έτσι όπως έγινες.
Δεν είναι αξεσουάρ μηχανής.....
Είναι για τα κεφάλια σας ρεεεεεεεεεε!!!!!!!
Είναι η διαφορά μεταξύ 3 μηνών στην ΜΕΘ και μίας ζωή σαν γαρδένια από μία απλή επίσκεψη στα επείγοντα και μίας ζωής καθ' όλα φυσιολογική.
Είναι η διαφορά μεταξύ νεκροταφείου και 2 μηνών με γυψονάρθηκα!
Είναι η διαφορά μεταξύ θανάτου και ζωής....
Φτάνει...
