Με ιερό δέος, με συγκίνηση και χαρά οι Μυροφόρες έτρεξαν και μετέφεραν στους Αποστόλους το μεγάλο χαρμόσυνο άγγελμα «ότι ανέστη ο Κύριος!» και αναδείχθηκαν έτσι οι πρώτες ευαγγελίστριες της Αναστάσεως. Το μήνυμα των Αγγέλων για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού τόνωσε τον ψυχικό κόσμο των φίλων Του, που είχαν καταβληθεί ψυχικά από την πολλή λύπη τους.
Όμως το μήνυμα της Αναστάσεως μεταδόθηκε και στους εχθρούς του Ιησού Χριστού, τους άρχοντες των Ιουδαίων –μεταδόθηκε από τους στρατιώτες που φρουρούσαν τον Τάφο. Καθώς σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής, οι φρουροί «απήγγειλαν άπαντα τα γενόμενα», το τί συνέβη δηλαδή κατά τη στιγμή της Αναστάσεως (Ματθ. κη΄ 11).
Το μήνυμα των ανθρώπων, των φρουρών στρατιωτών, προς τους εχθρούς του Κυρίου ξεσκέπασε και φανέρωσε ακόμη καλύτερα τις διαθέσεις τους εναντίον Του. Κατάλαβαν ότι η νίκη δεν ήταν πλέον δική τους. Μη θέλοντας όμως να το παραδεχθούν και να εκτεθούν στον λαό τους, κατέφυγαν στο ψέμα. Δωροδόκησαν με άφθονο χρήμα τους φρουρούς, για να διαδίδουν ότι ενώ οι ίδιοι κοιμόντουσαν, οι μαθητές του Χριστού έκλεψαν το σώμα Του.
Ποιος συνετός όμως θα έδινε σημασία σ’ αυτά που θα έλεγαν οι φρουροί, αφού ήταν κοιμισμένοι την ώρα που συνέβησαν;
Αλλ’ οι σατανικότεροι εχθροί συνέχισαν και συνεχίζουν και σήμερα τον πόλεμο εναντίον του Κυρίου χρησιμοποιώντας την ίδια προσφιλή τους μέθοδο: το ψέμα και την εξαγορά των συνειδήσεων.
Τι πέτυχαν; Τίποτε!

Η θριαμβευτική ιαχή της νίκης του Κυρίου επί του θανάτου αντηχεί ακατάπαυστα δια μέσου των αιώνων.

Το «Χριστός ανέστη» έγινε ο νικητήριος παιάνας της μαρτυρικής πορείας της Εκκλησίας μας στη δισχιλιόχρονη ιστορία της. Από την ηρωική εποχή των Κατακομβών μέχρι τη λαμπρή εποχή της Αγια-Σοφιάς και μέχρι τη σύγχρονή μας εποχή της ποικίλης προόδου το «Χριστός ανέστη» δονεί τις καρδιές των Ορθοδόξων πιστών.
Το «Χριστός ανέστη» ήταν και είναι διαρκές κήρυγμα της Εκκλησίας. Η Ανάσταση είναι συνεχής εμπειρία της Ορθοδοξίας μας. Κάθε Κυριακή οι ύμνοι στον Όρθρο είναι αναστάσιμοι. Και το κέντρο της Λατρείας μας είναι ο Νικητής του θανάτου, ο αναστάς Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Οποίος και ενώνεται μαζί μας διά του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας.
Οι πιστοί ζούμε έντονα την παρουσία Του δια της Εκκλησίας στη ζωή μας, σύμφωνα και με την υπόσχεση που έδωσε μετά την Ανάστασή Του ότι θα είναι αιώνια παρών μαζί μας (Ματθ. κη΄ 20).
Η βεβαιότητα αυτή ότι ο Χριστός ζει και καταπάτησε τις δυνάμεις του σκότους και του θανάτου, βεβαιότητα την οποία εκφράζει άριστα το «Χριστός ανέστη», έδωσε μέσα στους αιώνες, δίνει και σήμερα, στους πιστούς ενθουσιασμό και δύναμη, για να αγωνίζονται να κρατούν τον εαυτό τους μακριά από τα δελεάσματα της αμαρτίας. Νιώθουν δίπλα τους, βοηθό τους, τον Νικητή του θανάτου.
Η ίδια βεβαιότητα χάρισε, και χαρίζει και τώρα, παρηγοριά σε μυριάδες θλιμμένους. οι οποίοι, ψάλλοντας ή ακούοντας το «Χριστός ανέστη», αισθάνονται στο πλευρό τους παρηγορητή τους τον αναστάντα Κύριο.
Και στις πικρότατες ώρες του θανάτου προσφιλών προσώπων το «Χριστός ανέστη» έδωσε και δίνει τόνωση και ελπίδα σε αναρίθμητες καρδιές, διότι πιστεύουν ότι ο Κύριος διέλυσε με την Ανάστασή Του τον Άδη και άνοιξε νέα ζωή πέραν του τάφου.
Το ίδιο και για την Πατρίδα μας. Στα μαύρα και πικρά χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς το «Χριστός ανέστη», που το έψαλλαν πονεμένοι οι πρόγονοί μας, έτρεφε την ελπίδα τους ότι κάποτε θα ερχόταν με τη βοήθεια του Θεού και η Ανάσταση του Γένους. Και ήλθε πράγματι το ποθούμενο.

Αλλά και σε καιρούς αποστασίας και αμαρτίας –όπως είναι και οι σημερινοί- πάλι το «Χριστός ανέστη» αντηχεί παντού, και η Ανάσταση του Κυρίου ενεργεί κατά θαυμαστό τρόπο σαν πνευματικός μαγνήτης και μας ελκύει προς τους Ναούς, προς τον Θεό, προς την Ορθόδοξη Παράδοση.

Και δεν είναι λίγοι αυτοί που παίρνουν τον δρόμο της μετανοίας και στροφής στην εκκλησία, όπως έγινε και στη Ρωσία κατά τη μεγάλη της δοκιμασία την περίοδο του εβδομηντά χρόνου αθεϊστικού καθεστώτος.
Μακάρι, όταν ψάλλουμε τον μικρό αυτό ύμνο, που γεμίζει με ενθουσιασμό και χαρά την καρδιά μας, να νιώθουμε τα σπουδαία νοήματά του και κυρίως να τα ζούμε στην καθημερινή μας ζωή.