Ο νέος νόμος (o N. 5044/2023) για την ‘‘άρση των περιορισμών σχετικά με την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους εκλογέων του εξωτερικού’’ εκλαμβάνεται, στη ‘‘μιντιακή φιλολογία’’ και γενικά στη δημόσια συζήτηση, ως μια βελτιωτική τομή της Βουλής στο ζήτημα της διαδικαστικής υλοποίησης του δικαιώματος του εκλέγειν του απόδημου Ελληνισμού.

Έφυγε από τη ζωή, το βράδυ της Τετάρτης 13/1/2021, ο τ. Βουλευτής Πιερίας της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Γκουγκουρέλας, πατέρας του Δικηγόρου, Χρήστου Γκουγκουρέλα, και του Ιατρού, Ιωάννη Γκουγκουρέλα.

Τι σχέση έχουν, άραγε, μεταξύ τους ο γνωστός σε όλους μας βαρυποινίτης Δημήτρης Κουφοντίνας, το Κράτος Δικαίου και ο Ορθολογισμός; Θα έλεγα ότι μετά την επιστολή 1.000(!) συναδέλφων μου, δικηγόρων και νομικών, που απευθύνουν έκκληση προς την Κυβέρνηση να εφαρμοστεί το ‘‘Κράτος Δικαίου’’ επί του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, έτσι ώστε αυτό να μην ‘‘καταντά’’ να αποτελεί είτε ένα ‘‘κούφιο’’ είτε ένα ‘‘a la carte’’ θεσμικό ιδεολόγημα, η αμεσότητα της μεταξύ τους σχέσης προκύπτει ως προφανής, μια που, εν τέλει, ο Ορθολογισμός (ο τυπικά νομικός αλλά και ο ευρύτερα εννοούμενος) είναι ο μόνος που μπορεί να ‘‘παράξει’’ και να μας δώσει στέρεες απαντήσεις επί της περιπτώσεως.

Η Πιερία θρηνεί σήμερα την απώλεια ενός σπουδαίου «τέκνου» της, ενός σημαντικού ανθρώπου με ανεκτίμητη και πολυσχιδή δράση και προσφορά, του Κωνσταντίνου Γκουγκουρέλα.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι τοις πάσι γνωστός. Κατά την προσωπική μου άποψη, ο πάλαι ποτέ Καθηγητής μου στο ΑΠΘ επί του Συνταγματικού Δικαίου ανήκειστη διακριτή και αριθμητικά συγκεκριμένη ομάδα των πολιτικών που ξεχωρίζουν για το γνωστικό επίπεδο, την ευφράδεια και την οξυδέρκεια τους. Γι’ αυτό και το πρόσφατο άρθρο του με τίτλο ‘‘Δηλώσεις που θα ήταν σκόπιμο να κάνει η Κυβέρνηση εξ’ ονόματος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας Ελλάδας- Αιγύπτου και της Συμφωνίας Ελλάδας-Ιταλίας’’ με ‘‘παραξένεψε αρκετά’’. 

H ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της δημόσιας συζήτησης σε πολλές χώρες και μάλιστα φαίνεται ότι όσο κλιμακώνεται η ένταση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των Ρώσων, τόσο ‘‘παράγεται’’ και διαχέεται παντοιοτρόπως όλο και μεγαλύτερη ‘‘φιλολογία’’ επί του ζητήματος και στη δική μας χώρα.

Ο πολιτικός βίος μιας χώρας αναδεικνύει σχεδόν πάντα περιστάσεις κατά τις οποίες με νομοθετικές πρωτοβουλίες ρυθμίζονται ζητήματα πολιτικοκοινωνικής επικαιρότητας και δη πολλές φορές τέτοια που έχουν να κάνουν αφενός με την προστασία της ίδιας της εθνικής υπόστασης και αφετέρου με αυτό καθεαυτό το βάθος και την ποιότητα της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος.