Στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, για παράδειγμα, υπήρχαν σε διάφορα κόμματα υποψήφιοι με σοβαρά βιογραφικά.
Προτιμήσαμε είτε τις παραδοσιακές συνταγές είτε όσους έχουν από χρόνια πιάσει στασίδι στα πρωινάδικα.
Αγνοήσαμε άξιους επαγγελματίες και στείλαμε να μας εκπροσωπούν στην Ευρώπη άνθρωποι που δεν κρύβουν ότι βαριούνται να το κάνουν.
Και όλα αυτά την πιο κρίσιμη στιγμή για την Ε.Ε.
Προσπαθώ να σκεφθώ τι φταίει.
Προφανώς, οι κομματικοί στρατοί έχουν μεγάλο πλεονέκτημα. Δεν είναι το ίδιο να έχεις εκατοντάδες «στρατιώτες» που μοιράζουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια με το να προσπαθείς να πείσεις με επιχειρήματα.
Ευθύνη έχουμε ασφαλώς και εμείς στα μέσα ενημέρωσης.
Συχνά προβάλλονται όσοι φωνάζουν περισσότερο, προσθέτοντας λίγες μονάδες τηλεθέασης.
Φταίνε και οι κομματικές ηγεσίες, που κάνουν επιλογές χάριν της επικοινωνίας και μόνον. Μετά διαμαρτύρονται γιατί δεν έχουν πάγκο στελεχών στη Βουλή, αλλά είναι αργά.
Είναι πάντως στενάχωρο όταν μη αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, όλων των κομματικών αποχρώσεων, δίνουν αυτή την άνιση μάχη και αποτυγχάνουν.
Ελπίζω να μην το βάλουν κάτω και να λιώσουν τις σόλες των παπουτσιών τους μέχρις ότου καταφέρουν να αποκτήσουν δεσμούς με ικανές μάζες ψηφοφόρων.
Σε όλους εμάς πάλι, συνιστώ να σοβαρευτούμε.
Να σταματήσουμε να ψηφίζουμε ανθρώπους που μας κάνουν να γελάμε ή όσους προωθούν οι κομματικοί μηχανισμοί.
Ας βάλουμε το μυαλό μας να σκεφθεί και να επιλέξουμε σοβαρά άτομα, που θα πάρουν κρίσιμες αποφάσεις για εμάς και τα παιδιά μας.
Η πολιτική δεν μπορεί να συνεχίσει να μοιάζει με επιθεώρηση, ούτε και με ανακύκλωση προσώπων που θα έπρεπε από καιρό να βρίσκονται στο μουσείο της Μαντάμ Τισό.
