αρθούν οι βαριές και ολέθριες επιπτώσεις του πάνω στο βιοτικό επίπεδο του λαού και στην εθνική οικονομία, είχε χτες μια ιδιαίτερη συνάντηση με την Γερμανίδα καγκελάριο, προκειμένου, να προσπαθήσει να της αποσπάσει μια «πολιτική λύση» για το χρέος, αφού είναι ορατό πια και στον πιο ιδεοληπτικό φιλομνημονιακό, πως οι «θεσμοί», κρυμμένοι πίσω από τις εκθέσεις των «τεχνοκρατών», που όταν δεν είναι «λάθος», απλώς, ευνοούν το έδαφος της μη λήψης απόφασης για το ζήτημα, για λόγους καθόλου «ανεξήγητους».
Οι «θεσμοί», στους οποίους το Βερολίνο (και κοντά σ’ αυτό και οι υπόλοιπες πρωτεύουσες) σταθερά και από την πρώτη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε πρωθυπουργός τον Γενάρη του 2015, παραπέμπουν το Έλληνα πρωθυπουργό, αποτελούν την πεμπτουσία του Κενού Πολιτικής, την πεμπτουσία της Αγοραίας Φύσης και Ψυχής της Νέας Γερμανικής Νεοφιλελεύθερης Ολοκληρωτικής Ευρώπης (ας παραθέσω τον πλήρη τίτλο τούτου του μορφώματος).
Το Μαξίμου, γι΄ αυτή τη χθεσινή συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο, εξέδωσε ένα non paper, το οποίο, διαβάζοντάς το, αυτό που κατάλαβα είναι ακριβώς πως για το «προσωπικό στοίχημα» του Έλληνα πρωθυπουργού, τη διευθέτηση του χρέους, (ας αφήσουμε από πού ξεκίνησε : από τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του!), το τόσο σημαντικό γι΄ αυτόν ώστε χάριν αυτού και μόνο αυτού αν το πετύχει θα δεχτεί να φορέσει γραβάτα, τελικώς εισέπραξε αυτό που πριν αρχίσει το γεύμα εργασίας, στη κοινή δημόσια δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού και της Άγκελα Μέρκελ, η τελευταία, πλήρης υποκρισίας, τον προκατέλαβε λέγοντάς του, πως στο Βερολίνο δεν λαμβάνονται αποφάσεις (Θεέ και Κύριε!), αλλά από τους «θεσμούς» (άλλη μεγάλη υποκρισία, να αποκαλείς «θεσμούς» ό,τι διαλύει κάθε δημοκρατικό θεσμό). Δηλαδή, δια της «τεθλασμένης», τον έστειλε στον Γερμανικό Κέρβερο, τον χερ Βόλφκανγκ Σόϊμπλε, που φυλά τις πύλες της Νέας Γερμανικής Νεοφιλελεύθερης Ολοκληρωτικής Ευρώπης, στην οποία, η «Πολιτική», ελπίζω να έχει προλάβει να δραπετεύσει και δεν έχει εκτελεστεί, ώστε να ελπίζει στη δυνατότητα παλινόρθωσής της στο θρόνο που τώρα κάθεται το δίδυμο «Εταιρική Διακυβέρνηση» και «Δούναι-Λαβείν». (Οι λέξεις έχουν πολύ μεγάλη σημασία στο Νέο Λεξιλόγιο της Νέας Γερμανικής Νεοφιλελεύθερης Ολοκληρωτικής Ευρώπης, και όποιος δεν το κατανοεί, κακό του εαυτού του).
Εκεί λοιπόν, στο Eurogroup, διότι οι «θεσμοί» τελικώς σ’ αυτό το melting pot του Νέου Γερμανικού Νεοφιλελεύθερου Ολοκληρωτισμού συναντιούνται, κι εκεί λαμβάνονται οι ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΕΣ στο Βερολίνο αποφάσεις.
Όμως, κι εκεί, υπάρχει πλέον μια εξέλιξη που επί του παρόντος δημιουργεί κάποιες αβεβαιότητες τόσο για την Ευρώπη όσο ασφαλώς και για το ελληνικό πρόβλημα. Η εκλογή του πλέον ανεπιθύμητου για τους Ευρωπαίους υποψήφιου για τη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ, του Ντόνλαντ Τραμπ, πράγμα που κατά πως διαβάσαμε στα ρεπορτάζ του Τύπου, οδηγεί το ΔΝΤ στην αναμονή για το ζήτημα των οριστικών του θέσεων για το ελληνικό πρόβλημα, έως ότου ενημερωθεί ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτή όμως η χρονική επιμήκυνση του χρόνου αγωνίας για την Ελλάδα, που δεν ήταν και δεν είναι καθόλου έξω από τα σχέδια του Σόϊμπλε, ο οποίος με βάση τις κατά καιρούς δηλώσεις του, μάλλον εσκεμμένα φαίνονταν και φαίνεται να οδηγεί τα πράγματα σε ένα νέο «2015» για τη χώρα μας, μιας και ο πόθος του για ένα GREXIT είναι ασίγαστος, όμως, θα ήθελε αυτό να ανήκει ως πρωτοβουλία στον ίδιο, και όχι σε ένα ΔΝΤ αυτονομημένο από το Βερολίνο, που ενδέχεται από σύμμαχός του να μεταβληθεί σε εχθρό του, αν η νέα κυβέρνηση στις ΗΠΑ, στα πλαίσια των γενικότερων γεωστρατηγικών της επιλογών, επιλέξει μια συγκρουσιακή στρατηγική με το Βερολίνο, προκειμένου να υπενθυμίσει ποιος έχει τον τελευταίο και καθοριστικό λόγο, ακριβώς όπως αυτό το ίδιο, δεν παύει να κάνει η Γερμανία στον θεωρούμενο απ’ αυτήν δικό της ζωτικό χώρο, την Ευρώπη, πλην όμως, και οι ΗΠΑ θεωρούν ως εξίσου δικό τους ζωτικό χώρο, μια Ευρώπη της οποίας η ασφάλεια εξαρτάται αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ, δηλαδή, από τις ίδιες, και δεν θα παύει να εξαρτάται έως ότου, το ευρωπαϊκό αγοραίο μόρφωμα, δεν λάβει και μια ενιαία πολιτική και κυρίως κρατική υπόσταση. Οι όποιοι σχεδιασμοί για τη δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού στρατού», ενός δηλαδή στρατού του Κανενός Κράτους, της Καμιάς Πατρίδας, ενός στρατού των Αγορών, ασφαλώς, και πρόκειται για σχεδιασμούς αντάξιους του «στρατηγικού» νου ενός προσκόπου. Το να θεωρείς πώς να βάλεις κάποιον να ντυθεί τη στολή ενός στρατιώτη, και να του πεις, στον Έλληνα, στον Ιταλό, στον Ισπανό, στον Νορβηγό, στον Ιρλανδό, κ.λπ., «τώρα πήγαινε στο Κίεβο να χύσεις το αίμα σου για το ευρώ και την εταιρική σημαία της εταιρικής Ευρώπης με την εταιρική της διακυβέρνηση», αυτό, δείχνει πόσο πολύ σπάνιο είναι αυτό που λέγεται «μυαλό» στα κεφάλια όσων έτσι μπορεί να σκέπτονται. Βέβαια μπορούν να στηριχτούν σε «επαγγελματίες στρατιώτες», μονάχα που αυτοί, δεν θα σκέφτονται πώς να χύσουν το αίμα τους, αλλά πώς θα παραμείνουν ζωντανοί για να εισπράξουν στην προφανώς χοντρή αμοιβή του στο τέλους του «project».
Επομένως, ο Έλληνας πρωθυπουργός, μπορεί μεν να προσπαθεί για «πολιτική λύση» και να το διατυμπανίζει δημοσίως, όμως, θα ήταν τραγικό, πράγμα που απεύχομαι, να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα : ότι, πολιτική λύση σε μια Ευρώπη που το επίσημο δόγμα της, είναι ακριβώς το θάψιμο της «πολιτικής», μια Ευρώπη στην οποία οι αξιωματούχοι της, συνεχίζουν τις λαμπρές τους καριέρες στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πολυεθνικές εταιρίες, και τις συνεχίζουν ασφαλώς όχι διότι τις ζημίωσαν από τις θέσεις που κατείχαν ούτε διότι δεν έκαναν και «το κάτι τις» υπέρ αυτών όταν ήταν στο χέρι τους, και να προσπαθείς να συνομιλήσεις «πολιτικά» με αυτούς που στελεχώνουν «θεσμούς» αφιερωμένους ψυχή τε και σώματι στο Αγοραίο Ιδανικό, πολιτική λύση λοιπόν σε μια τέτοια Ευρώπη, είναι αδύνατη ελλείψει «αντικειμένου», δηλαδή, ελλείψει «πολιτικής» όπως τη γνωρίζουμε, αφού μονάχα «εταιρικές (επιχειρηματικές) πολιτικές» είναι εκεί αποδεκτές.
Όπως λοιπόν έχουν τα πράγματα, αυτό που φαίνεται από τα πράγματα ως ειλημμένη απόφαση του Βερολίνου για μας, άντε όχι του Βερολίνου : των «θεσμών», είναι να οδηγηθούμε σε μια επανάληψη του «βρώμικου 2015».
Το ερώτημα όμως είναι «γιατί να θέλουν κάτι τέτοιο οι θεσμοί;».
Την απάντηση την έδωσα : ο Σόϊμπλε, υπέρμαχος του GREXIT, ίσως να θεωρεί ότι είναι η «κατάλληλη ώρα» για κάτι τέτοιο. Όμως, με τόσες κρίσιμες εκλογές που είναι δρομολογημένες για το 2017, με τον ευρωσκεπτικισμό στα ύψη, είναι λογική μια τέτοια εμμονή του Βερολίνου για την Ελλάδα; Δεν θα ενισχύσει τον ευρωσκεπτικισμό μια τέτοια εξέλιξη; Άλλωστε ο Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην άνοδο των αντιδημοκρατικών δυνάμεων στην Ευρώπη, στη κοινή του συνέντευξη με την Γερμανίδα καγκελάριο, που αναφέραμε παραπάνω, όμως, το ερώτημα είναι : «Αν τελικός στόχος της Γερμανίας είναι η διάλυση της Ευρώπης όπως την ξέρουμε και η επανίδρυσή της με εντελώς νέα κριτήρια, που θα έθεταν εκτός της νέας «Ένωσης» χώρες, όπως η Ελλάδα, τις οποίες το Βερολίνο ούτως ή άλλως, κακώς θεωρεί ότι υπάρχουν, όχι μόνο στην Ευρωζώνη μα ίσως και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί το Βερολίνο να θεωρεί αρνητική την έναρξη αποδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όχι σαν κάτι το θετικό, ιδίως μάλιστα όταν μπορεί να αποσείσει από πάνω της τη σχετική πρωτοβουλία; Πόσο αρνητικά αξιολόγησε το Βερολίνο το BREXIT, ή το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιταλία;» Όμως, ακόμα και αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, και το Βερολίνο πράγματι επιθυμεί, ας κάνουμε και τούτη την υπόθεση επιστημονικής φαντασίας, να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο και να βοηθήσει την ελληνική οικονομία να αναπτυχθεί αλλά και τον ελληνικό λαό, να επιβιώσει αξιοπρεπώς, εδώ μπορούμε να θέσουμε ένα ερώτημα με πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο, που το έχω ξαναθέσει σε παλαιότερο άρθρο μου για το ίδιο ακριβώς θέμα : Γιατί το Βερολίνο θα επέλεγε να κάνει αυτή τη «δωρεά» στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι στην ιδεολογικά ομογάλακτη Νέα Δημοκρατία, και επομένως, ό,τι επιχειρεί το Βερολίνο είναι με το καλό ή με το κακό, να πιέσει τον Αλέξη Τσίπρα να πάει σε εκλογές, με τη βεβαιότητα ότι θα τις κερδίσει η Νέα Δημοκρατία; (Προσωπικά, παρόλα τα ευνοϊκά ευρήματα των δημοσκοπήσεων για τη Νέα Δημοκρατία, δεν θεωρώ εντελώς βέβαιη, ακόμα και σήμερα, την εκλογική της νίκη, αλλά, αυτό μένει να το δούμε). Βεβαίως, κι εδώ τίθεται το ζήτημα : Και ποιος εγγυάται πως και με τη Νέα Δημοκρατία, το Βερολίνο, ακριβώς όπως και στη περίπτωση της κυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά, δεν αναβάλει για πιο «εύθετο» χρόνο το ζήτημα της διευθέτησης του χρέους, ιδίως μάλιστα όταν από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι και λίγοι όσοι εκτιμούν πως το χρέος είναι βιώσιμο; Η απάντηση είναι : Κανείς! Άλλωστε έχουμε μεγάλη πείρα από τα Μνημόνια. Ναι μεν είναι νομικά κείμενα και «δεσμευτικά» ως προς τα συμφωνηθέντα, όμως, ενώ οι επιπτώσεις είναι άμεσες όταν η Ελλάδα δεν τηρεί κάποιον ή κάποιους από τους συμφωνηθέντες όρους, οι δανειστές, μπορούν κατά το δοκούν να εφαρμόζουν ή να μην εφαρμόζουν τις δικές τους υποχρεώσεις, και η μόνη συνέπεια γι΄ αυτούς είναι απλά η όχληση που τους προκαλούν οι σχετικές μας παρακλήσεις και ικεσίες να μας λυπηθούν!
Κλείνοντας : Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, πρέπει να αντιληφθεί ότι χρησιμοποιείται από το Βερολίνο στη λογική της χρησιμότητας του «λεμονιού». Το πρώτο γερό στύψιμο έγινε το Καλοκαίρι του 2015 με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου. Κατά πως φαίνεται, το Βερολίνο ετοιμάζεται να κάνει τη δεύτερη κίνησή του, για να «ξεζουμίσει» πλήρως το «λεμόνι» και να το στείλει να συναντήσει τα άλλα «στυμμένα λεμόνια» των Μνημονίων.
Δεν γνωρίζω πώς θα χειριστεί την υστεροφημία του ο Έλληνας πρωθυπουργός. Όμως, αν ήμουν στη θέση του, ακόμα κι αν είχα κάνει όσα έκανε ο ίδιος ενάντια στις διακηρύξεις και τις ιδεολογικές του αρχές, πιστός στο δόγμα μου, πως τον αντίπαλο είτε τον αντιμετωπίζεις με ανάλογης ισχύος όπλα, είτε διαφορετικά, καλύτερα είναι είτε να φύγεις (για μένα το καλύτερο), είτε να παραδοθείς (η ταπεινωτική εκδοχή), θα έπαιζα το τελευταίο μου χαρτί, και αν το έχανα θα έφευγα τουλάχιστον αγωνιζόμενος.
Εν προκειμένω :
[1] Θα εφαρμόζονταν αμέσως τις τελεσίδικες αποφάσεις που έκριναν όσους μνημονιακούς νόμους έκριναν αντισυνταγματικούς και θα καλούνταν εδώ και στο εξωτερικό, όποιος έχει ένσταση για την υποχρέωση να εφαρμόζονται οι δικαστικές αποφάσεις, να το δηλώσει, και από εκεί και πέρα, το όποιο «όχι στην εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων», θα διαχειρίζονταν πολιτικά αναλόγως στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, μονάχα κέρδος θα είχαμε, όχι μονάχα πολιτικό μα και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ για την ελληνική υπόθεση.
[2] Άμεση προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια και καταγγελία των Μνημονίων ως επαχθή, επονείδιστα και παράνομα, σύμφωνα με όσα έγκριτοι έλληνες ΚΑΙ ξένοι νομικοί ισχυρίζονται, μέχρι δε τότε, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ εφαρμογή ό,τι η Ευρώπη ΣΗΜΕΡΑ και όχι μονάχα στη περίπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας εφαρμόζει σε άλλα κράτη ΕΚΤΟΣ Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως π.χ. στην Ουκρανία στην οποία διαγράφηκε ένα σημαντικό ποσοστό του εξωτερικού της χρέους και για το υπόλοιπο θα ισχύει η ρήτρα ανάπτυξης, όπως μόλις χτες το άκουσα σε τηλεοπτική εκπομπή από τον ευρωβουλευτή Νότη Μαριά. Αυτονόητο, πως θα έχει προηγηθεί τόσο ο λογιστικός έλεγχος όσο και ο έλεγχος νομιμότητας (αυτός ο δεύτερος προκαταρτικά έχει γίνει ήδη από το 2015 με το πόρισμά του να είναι ευνοϊκό για τα ελληνικά συμφέροντα).
[3] Θα εγγράφονταν αμέσως στον ελληνικό προϋπολογισμό το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα, όπως αυτό έχει προσδιοριστεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, και θα αξιώνονταν επισήμως.
[4] Προκήρυξη δημοψηφίσματος με δύο απλά και ειλικρινή ερωτήματα προς τον ελληνικό λαό : «Ναι ή Όχι στο ευρώ» και «Ναι ή όχι στα Μνημόνια». Χωρίς αστερίσκους. Αυτό το [4ο] βήμα, θα προηγούνταν όλων των άλλων.
Το ζήτημα του νομίσματος, ειδικότερα, οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε εντελώς, διότι δεν είναι δυνατόν να σέρνεται ως ένα διχαστικό ερώτημα στη καθημερινότητα του κόσμου και της οικονομίας μας. Πρέπει να εκτεθούν όλες οι απόψεις επί του θέματος και να ληφθεί μια οριστική απόφαση. Θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά : το ζήτημα δεν είναι τόσο το τι θέλουμε εμείς, αλλά, αν το Βερολίνο, έχει ήδη πάρει απόφαση να μας πετάξει έξω από το ευρώ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ, και μάλιστα με τους δικούς του όρους και με πλήρως λεηλατημένη και κατεστραμμένη την ελληνική οικονομία, στην οποία το ευρώ, δεν θα έχει απομείνει παρά ως η ανάμνηση ενός νομίσματος που κάποτε κυκλοφορούσε σ’ αυτή τη χώρα.
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
