Οι αντιδράσεις τους έχουν φέρνει στην επιφάνεια ξανά το λαμπερό φως του αθλητισμού και του υγιούς ανταγωνισμού.
Που πάνω απ’ όλα δεν βάζει την επιτυχία πάση θυσία και τον τυφλό ανταγωνισμό, αλλά και το σεβασμό και την αναγνώριση του άλλου, την αξία της αυτοβελτίωσης και όχι την υποτίμηση του αντιπάλου.
Ο μεν Τεντόγλου για παράδειγμα, αναγνώρισε σεμνά, ακομπλεξάριστα και εντελώς φυσικά το πόσο μεγάλος (ακόμα και καλύτερός του τη συγκεκριμένη ημέρα ίσως) ήταν ο αντίπαλός του, ενώ ο Πετρούνιας άφησε στην άκρη όσα τον πίκραναν και αφιέρωσε στην Ελλάδα το μετάλλιό του.

Αυτοί οι Αγώνες είναι πραγματικά μία ευκαιρία, όχι μόνο για πανηγυρισμούς για τις σημαντικές επιτυχίες κορυφαίων αθλητών μας, αλλά και για αναστοχασμό, προβληματισμό και κινητοποίηση ακόμα.
Κινητοποίηση τουλάχιστον των ανθρώπων που αγαπάνε στον αθλητισμό, διότι αν περιμένει κανείς από την Πολιτεία, μάλλον θα περιμένει μάταια.

Την αρχή έκανε ο αρσιβαρίστας Θοδωρής Ιακωβίδης, ο οποίος αποκάλυψε ότι δεν είχε καμία ουσιαστική βοήθεια για να προετοιμαστεί για τους Αγώνες αυτούς, αλλά και γενικότερα.
Τα δάκρυά του συγκίνησαν χιλιάδες ανθρώπους, που έσπευσαν να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους - μέχρι και τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, που αν μη τι άλλο ξέρουν από δυσκολίες, στάθηκαν στο πλευρό του.

Στη συνέχεια, το χρυσό μετάλλιο του Μίλτου Τεντόγλου αποκάλυψε ότι ο αθλητής πορεύτηκε προς αυτή την επιτυχία χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία – οι σχετικές δηλώσεις του προπονητή του, του Γιώργου Πομάσκι ότι ο αθλητής του δεν είχε την παραμικρή βοήθεια.

Είχε προηγηθεί, για να μην ξεχνάμε και η περίπτωση του Λευτέρη Πετρούνια, ο οποίος προπονούνταν σε άθλιες συνθήκες, σύμφωνα με καταγγελίες του προπονητή του Δημήτρη Ράφτη, αλλά και οι δηλώσεις του ίδιου του αθλητή τον περασμένο Απρίλιο ότι συναθλητές του προσπαθούν απλήρωτοι να ανταπεξέλθουν στις συνθήκες πρωταθλητισμού.

Η συζήτηση καταντά μονότονη δυστυχώς και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πρέπει η Πολιτεία να αφιερώσει δυνάμεις, ενδιαφέρον, χρόνο και χρήμα για αθλητικές επιτυχίες τέτοιου μεγέθους;

Προβάλλεται συχνά το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο μοντέλο «παραγωγής μεταλλίων», με κάθε τρόπο και με παροχή προκλητικών κινήτρων όπως ο διορισμός διακριθέντων αθλητών στο δημόσιο.

Ναι, αλλά από εκείνο το μοντέλο μέχρι την γενική εγκατάλειψη υπάρχει χαώδης απόσταση.

Κι αν είναι να μην ενδιαφέρουν οι διακρίσεις, τότε δεν χρειάζεται ούτε οι αρμόδιοι να δίνουν συγχαρητήρια, ούτε να βγάζουν φωτογραφίες με τους αθλητές που φοράνε μετάλλια – και πάντως να μην διαθέτουν σεβαστά ποσά για φωτογραφίες και βίντεο, όπως έκανε για το Τόκιο ο νυν υφυπουργός Αθλητισμού.
Διότι η υποκρισία έχει κι ένα όριο.

Αν σκάψει κανείς πιο κάτω θα δει απολύτως απογοητευτικά πράγματα, καθώς το μόνο για το οποίο νοιάστηκε η πολιτική ηγεσία ως τώρα, είναι πώς θα ελέγχει τις ομοσπονδίες.
Όχι πώς θα κάνει το έργο τους καλύτερο για να προαχθεί ο πρωταθλητισμός, αλλά και ο μαζικός αθλητισμός – το τελευταίο είναι εξίσου μεγάλο ζητούμενο.

Πολύ φοβάμαι ότι μόλις σβήσουν τα φώτα στις ράμπες, θα επιστρέψουμε στην ίδια κατάσταση, αυτή της αδιαφορίας εκ μέρους της πολιτείας.

Τουλάχιστον να μας μείνουν από τη φετινή ιστορία, η ευαισθησία και το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά και αυτή η ελπιδοφόρα γενιά αθλητών – ελπιδοφόρα όχι μόνο για μετάλλια και διακρίσεις, αλλά και για το παράδειγμα που δίνει.

Μία γενιά, που δίνει ένα ψήγμα από την άλλη Ελλάδα που θέλουμε.
 

ΠΗΓΗ-Γιάννης Μακρυγιάννης