και του «στηρίζουμε τα μνημονιακά μέτρα, δεν στηρίζουμε την κυβέρνηση» έπεσε και τσακίστηκε ο μοντέρνος ελληνικός κοινοβουλευτισμός!
Παρά την «λύση» αξιοπρέπειας που προσέφερε η πρόεδρος της βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αυτός, χαρακτηρίζοντας «αυτόχειρες» όσους αρνήθηκαν τη νέα «προσφορά που δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν» της τρόικας, επέλεξε να εμφανιστεί ως πολιτικός νάνος για να αποφύγει προσωρινώς τον αυτοχειριασμό του! Μάλλον, χθες, διέπραξε κάτι τραγικό: αφού συρρικνώθηκε ως πολιτικός, διαμόρφωσε τις συνθήκες του πολιτικού του.......
αυτοχειριασμού. Και μην μου πείτε κάποιοι φίλοι, όταν τον δείτε εκ νέου να βρίσκεται προ αδιεξόδου, όπως τις προάλλες στις Βρυξέλλες, πως «δεν είχε επιλογές» ! Δεν φροντίζει να διαμορφώνει επιλογές και αυτό είναι η αλήθεια. Αυτοπαγιδεύει διαρκώς τον πολιτικό του Εαυτό, για να εμφανιστεί στο τέλος ηρωικώς μαχόμενος εναντίον όσων τον αντιμετωπίζουν ως «παρένθεση»!
Αν ηττηθεί… δεν πειράζει, μια μάχη χάθηκε, ο αγώνας συνεχίζεται στο εξωτερικό, στο εσωτερικό και στο εσωτερικό του εσωτερικού, όπου οι 39 του ΣΥΡΙΖΑ, που αρνήθηκαν να υποστηρίξουν τον εκβιασμό - τον οποίο κόμισε στην ελληνική βουλή από την Σύνοδο των 19 ο πρωθυπουργός - είναι σίγουρα λιγότεροι από τους 45, που αποτελούσαν την αρχική εκτίμηση του αριθμού των αντιφρονούντων της Κ.Ο. από την πλευρά των κυβερνητικών κύκλων! Έ, αυτό δεν συνιστά μια κάποια επιτυχία; Ασφαλώς, τι λέτε ασφαλώς, και καμία σημασία δεν έχει αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έθετε ανεπισήμως ζήτημα ψήφου εμπιστοσύνης και πώς τεκμαίρεται η δεδηλωμένη! Αυτά ανήκουν στην παλαιά κοινοβουλευτική κουλτούρα των μοντέρνων καιρών, ενώ τώρα ζούμε στην και την τηλεδημοκρατία του μεταμοντέρνου κοινοβουλευτισμού, σύμφωνα με τον οποίο ένας πρωθυπουργός οφείλει να ομνύει στο δόγμα: ο αγαθός σκοπός παραμονής μου στον πρωθυπουργικό θώκο, αγιάζει τα κοινοβουλευτικά μέσα παραμονής μου, καθώς δεν θα κάνω την χάρη στους αντιπάλους μου στο εξωτερικό και στο εσωτερικό να εγκαταλείψω την καρέκλα μου! Στο κάτω-κάτω υπάρχει μια μεγάλη ποιοτική διαφορά από τους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς στην Ελλάδα: «Ο λαός μπορεί να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε όσους δίνουν την άνιση μάχη και αντιστέκονται και όσους παραδίδονται αμαχητί» [Αλέξης Τσίπρας]!
Συνεπώς, σύμφωνα με τον μεταμοντέρνο κοινοβουλευτισμό μας, ένα είναι το κριτήριο για την διατήρηση μιας κυβέρνησης στα πράγματα και ασφαλώς για την αξιολόγηση ενός πρωθυπουργού… «το αμαχητί»! Όσοι «μάχονται», έτοιμοι να δώσουν ακόμη και το σακάκι τους στον αντίπαλό τους για να μην χρεοκοπήσει μία χρεοκοπημένη εδώ και χρόνια χώρα στην οποία κυβερνούν, είναι ασφαλώς καταλληλότεροι για πρωθυπουργοί από εκείνους που εμφανίζονται με κουμπωμένο σακάκι και γραβάτα! Είναι πράγματι κρίσιμη αυτή η διαφορά!
Άλλο πράγμα ο Α να υποτάσσεται στον Β, πεπεισμένος ότι αυτό αποτελεί πολιτικώς καλή και δίκαιη πράξη, όπως έκαναν και κάνουν κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί στην Ελλάδα και άλλο πράγμα ο Α να υποτάσσεται στον Β – διαψεύδοντας απολύτως τον προεκλογικό του εαυτό – καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την διαδικασία και το περιεχόμενο της υποταγής του, ως επαίσχυντη πράξη καταναγκασμού! Το πρώτο είναι ασφαλώς έκφραση μιας συντηρητικής πολιτικής, ενώ το δεύτερο …τι είναι;
Έκφραση προοδευτικής πολιτικής, πάντως, δεν είναι! Μοιάζει μάλλον με εκδήλωση μιας υποκριτικής και σε σημαντικό βαθμό χυδαίας κουλτούρας, που δυστυχώς συνδέθηκε με μία μορφή της αριστεράς η οποία καλλιεργήθηκε κατά τον μεσοπόλεμο αντλώντας από την «φιλοσοφία» του σταλινισμού, για να κυριαρχήσει σε διάφορες χώρες-δορυφόρους της Μόσχας κατά την περίοδο του διπολισμού. Επειδή είμαστε αριστεροί ή δηλώνουμε πως είμαστε αριστεροί, έχουμε δικαίωμα να παραδίδουμε συγκυριακά τον λαό (μας) στον «ταξικό εχθρό» και να λαμβάνουμε μέτρα εναντίον της κοινωνίας που ποτέ δεν θα τολμούσαν να επιβάλουν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, καθώς τότε θα τους ρίχναμε ξεσηκώνοντας τον λαό, μια κι εμείς είμαστε εξ ορισμού μαχητές της κοινωνικής δικαιοσύνης και η παρουσία μας στην κυβέρνηση διασφαλίζει πως τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνουμε δεν θα έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με αντίστοιχα μέτρα, που θα επέβαλε ο ταξικός αντίπαλος!
Πολιτικώς είναι διαστροφική αυτή η κυβερνητική λογική, αντι-βιοοικονομική, αντι-βιοπολιτική, αντι-προοδευτική, αν και δεν αποκλείεται να είναι αριστερή. Έτσι η αριστερά αποσυνδέεται από το προοδευτικό κίνημα, στον βαθμό που δεν αποτελεί σαρκασμό του προοδευτικού ιδεολογήματος και της προοδευτικής πολιτικής πρακτικής. Κάπως έτσι η αριστερά στην Ελλάδα έρχεται να συνθέσει μία φάρσα με ιστορικούς όρους.
Ήταν στιγμές χθες που ακούγοντας τον πρωθυπουργό, ένοιωθα να αυτοσαρκάζεται χωρίς, όμως, εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αυτοσαρκασμού που χαρακτηρίζουν πραγματικά μεγάλους ηγέτες, οι οποίοι συνδυάζουν την προσωπική αξιοπρέπεια με την διανόηση. Λυπάμαι αφάνταστα, ο Αλέξης Τσίπρας των τελευταίων ημερών ούτε από αξιοπρέπεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτε κατά διάνοια φορέας διανόησης. Υπήρξε απλώς ένας φορέας ολοκληρωτικού χαρακτήρα εκβιασμού από τους παράγοντες της τρόικας προς το ελληνικό κοινοβούλιο και την ελληνική κοινωνία. Ο κ. Τσίπρας αυτές τις μέρες διέπραξε ως γενικό πολιτικό αφήγημα και πολιτική συμπεριφορά, κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που διέπραξαν οι κύριοι Παπανδρέου και Σαμαράς. Και μάλιστα, θέτοντας ακριβώς την ίδια μορφή διλημμάτων με αυτούς.
Η δική μου γραφή μάχεται, στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα, εναντίον της πολιτικής κουλτούρας που εμφάνισε αυτές τις τελευταίες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας και ο κυβερνητικός του κύκλος, καθώς και εναντίον κάθε μορφής πολιτικαντισμού και αντιδραστισμού, είτε αυτός προέρχεται από δεξιά, είτε από αριστερά. Άρα, αναγνώστη μου, δεν θα μπορούσα παρά να εκφράσω με βαθύτατη θλίψη, την αποστροφή μου, παρατηρώντας να θεμελιώνεται από την δήθεν σύγχρονη αριστερά ένα καθεστώς μεταμοντέρνου κοινοβουλευτισμού, που σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται γελοιοποιώντας τις θεμελιώδεις αρχές της αστικής δημοκρατίας την οποία υποτίθεται πως υπηρετεί με υψηλό δημοκρατικό φρόνημα και αξιοπρέπεια!
Κοιτάξτε, η αστική δημοκρατία δεν είναι φετίχ, όπως δεν είναι φετίχ το ευρώ και τίποτα απολύτως από τα προϊόντα των πολιτικών φαινομένων που αποκρυσταλλώνουν ασφαλώς την κοινωνική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Αλλά ας πάψουμε τις γελοιότητες και τα καραγκιοζιλίκια και ας ξεκαθαρίσουμε με εντιμότητα πως όταν κάνουμε επανάσταση κάνουμε επανάσταση, όταν κάνουμε προοδευτική πολιτική κάνουμε προοδευτική πολιτική, ενώ όταν υπηρετούμε ένα μίγμα νεοφιλελευθερισμού με νεοσυντηρητισμό, σίγουρα δεν κάνουμε τίποτα από τα προηγούμενα. Η λογική του εισοδισμού, η οποία διαπερνά την πολιτική κουλτούρα που διακρίνει αναμφισβήτητα πλέον την κυβερνητική ομάδα υπό τον Αλέξη Τσίπρα, είναι σε κάθε περίπτωση ένα αποκρουστικό φαινόμενο, θλιβερό απομεινάρι του σταλινισμού. Οι θεωρητικοί του σταλινισμού, κυρίως κατά τον μεσοπόλεμο, αλλά όσο μπορούσαν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπονόμευσαν το αυθεντικό προοδευτικό κίνημα στην Ευρώπη, διασπείροντας «καθοδηγητές» οι οποίοι εμφανίζονταν ως ταλαντούχοι εισοδιστές, που για να πετύχουν τον «ιερό σκοπό» της αριστεράς, εξειδικεύονταν στην πολιτική μεταμφίεση, σε τεχνικές ψυχολογικών επιχειρήσεων και λαϊκής παραπλάνησης.
Έτσι υποτίθεται πως θα διάβρωναν από μέσα το αστικό καθεστώς, το οποίο θα ανέτρεπε ο λαός όταν ερχόταν η ώρα που θα ωρίμαζαν οι υποκειμενικοί παράγοντες. Μέχρι τότε φρόντιζαν να εδραιωθούν μέσα στο αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό δηλαδή που προσδιόρισε χθες ο Αλέξης Τσίπρας, κλείνοντας πονηρά το μάτι σε συντρόφους του και σε «συντρόφους» του!
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αγνόησε το πονηρό βλεφάρισμα του Αλέξη και θέλησε να τον προστατεύσει με τον τρόπο που έκρινε σωστό, προστατεύοντας στην ουσία την προοδευτική υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Παιδιαρίζει πάρα πολλές φορές η κ. Κωνσταντοπούλου, αλλά αυτή η χθεσινή στάση της με οδηγεί να εκφράσω την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό της!...
Δημήτρης Γιαννακόπουλος
