Στην ομιλία του, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, είπε τα εξής:
«Κύριε Τουσκ και κ. Γιούνκερ, η Ελλάδα και η Ιταλία, χρειάζονται στο προσφυγικό αποτελεσματική και όχι “ευέλικτη” αλληλεγγύη. Όχι αλληλεγγύη α λα καρτ, όση σας επιτρέπει ο κ. Όρμπαν. Και περιμένω από εσάς κ. Τουσκ και κ. Γιούνκερ να είσαστε περισσότερο αυστηροί απέναντι στην Ευρώπη α λα καρτ του κ. Όρμπαν και να μην τον ‘χαϊδεύετε’ επειδή ανήκει στο ΕΛΚ. Θα διαλυθεί η Ευρώπη εάν ανέχεστε αυτή την πρακτική α λα καρτ, όπου η Ουγγαρία, η Πολωνία και άλλα κράτη μέλη, θέλουν μεν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά δεν δέχονται ούτε έναν πρόσφυγα στις χώρες τους.
«Η Ελλάδα και η Ιταλία στο προσφυγικό, χρειάζονται έμπρακτη και αποτελεσματική αλληλεγγύη, όχι ‘ευέλικτη αλληλεγγύη’ α λα καρτ».
Και ακόμη: σταματήστε το bullying εναντίον των αρχών της Βαλλονίας. Οι ενστάσεις και οι ανησυχίες είναι βάσιμες. Και μπορούν να οδηγήσουν σε αλλαγές της CETA, υπέρ ενός εμπορίου όχι μόνο ελεύθερου, αλλά και δίκαιου. Βαρεθήκαμε να ακούμε μόνο λόγια, θέλουμε έμπρακτη αλληλεγγύη και μια Ευρώπη με σχέδιο και με συνοχή. Σας ευχαριστώ πολύ».
Αναφερόμενος στο προσφυγικό και στην Ελλάδα, ο Πρόεδρος Γιούνκερ είπε χαρακτηριστικά ότι «πρέπει να εξακολουθήσουμε να βοηθάμε την Ελλάδα τόσο με τους αριθμούς προσφύγων όσο και με την μετεγκατάστασή τους».
Ωστόσο, στη δευτερολογία εκ μέρους της Κομισιόν, αντί για τον κ Γιούνκερ μίλησε ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φρανς Τίμερμανς, ο οποίος απαντώντας στην κριτική που άσκησαν ο Δημήτρης Παπαδημούλης αλλά και άλλοι Ευρωβουλευτές από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, τόνισε:
«Συμμερίζομαι τις ανησυχίες όλων όσοι τις εξέφρασαν για όσα συμβαίνουν στη Νότια Μεσόγειο. Είναι τραγικό που τόσοι άνθρωποι ακόμη πνίγονται παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των ιταλικών αρχών να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους. Πρέπει να έχουμε μια συνολική προσέγγιση εδώ. Θα είμαι σαφής: Η καλύτερη προστασία των συνόρων είναι μέρος της απάντησης, δεν είναι όμως πανάκεια για την κρίση της μετανάστευσης. Εάν θεωρούμε ότι μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από σύνορα και φράχτες και να ξεχάσουμε τη συνολική ανάληψη ευθυνών, είναι πραγματικά λες και βρισκόμαστε σε παραλήρημα. Σκεφτείτε τι θα γίνει με τις μια-δυο επόμενες γενιές. Ο πληθυσμός της Αφρικής θα φτάσει τα 3-6 δις ανθρώπους. Πώς νομίζετε ότι η Μεσόγειος θα τους ανακόψει την πορεία;
Τι φράχτες θα υψώσουμε, πόσο ψηλούς για να τους σταματήσουμε να έρχονται εδώ εάν δεν έχουμε μια πολιτική που θα τους προσφέρει προοπτικές στις δικές τους χώρες, στα δικά τους έθνη, στην ήπειρό τους, στις πόλεις, στα χωριά τους; Μην πιστεύετε λοιπόν το παραλήρημα των συνόρων. Δεν είναι αυτό η μόνη απόκριση στο πρόβλημα.
Επίσης δεν πιστεύω στην ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ότι μπορούμε να ξεχάσουμε την ευρωπαϊκή συλλογική αλληλεγγύη, για να αντιμετωπίσουμε αυτή την παγκόσμια κρίση. Εάν νομίζετε ότι μπορείτε την αλληλεγγύη να την πετάξετε, τότε και άλλοι θα κάνουν το ίδιο οπότε αυτό θα ήταν και το τέλος της ΕΕ. Πραγματικά λοιπόν πιστεύω σε μια συλλογική και σφαιρική προσέγγιση, η οποία θα αντιμετωπίζει όλα τα αλληλένδετα ζητήματα της κρίσης της μετανάστευσης».
