για αυτό και θα δεχθώ την ένσταση. Άλλωστε ο Βενιζέλος είπε στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ότι αποχωρεί από την προεδρία, όχι όμως από την πολιτική. Και ήταν σαν να έλεγε, προς τον διάδοχο του, ότι το δικό του κάδρο θα έχει φωνή. Ο ΓΑΠ έφυγε, ο Σημίτης συνταξιοδοτήθηκε και ο Ανδρέας είναι μνήμη. Ο Βενιζέλος θα τριγυρίζει εκεί μέσα, με όσα είπε στο συνέδριο για τη μετεξέλιξη του κόμματος και την προοπτική της παράταξης.

Όμως και ο ίδιος, στην ομιλία του, αποτίμηση έκανε. Μίλησε για την άφιξη του στο ΠΑΣΟΚ «την εποχή που όλοι εγκατέλειπαν τον Ανδρέα Παπανδρέου», μουρμούρισε ότι δεν ήταν στον ηγετικό πυρήνα του Σημίτη και σημείωσε, με χολή, ότι υπό κανονικές συνθήκες δεν επρόκειτο να γίνει ηγέτης του ΠΑΣΟΚ. «Οι προηγούμενοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ έγιναν πρωθυπουργοί, κυβέρνησαν τον τόπο. Όμως αυτό που κλήθηκα να κάνω εγώ, ήταν δυσκολότερο». Αν το πιστεύει, τότε θα κοιμάται πιο ήσυχος τα βράδια και θα συνομιλεί καλύτερα με την τύχη και τον εαυτό του. Όμως έχω την αίσθηση ότι είναι βαριά πικραμένος. Από το 1989, όταν τον είδαμε να βγαίνει στη σκηνή όπως ο σταρ στο μιούζικαλ, ο Βενιζέλος, σου έδινε την εντύπωση ότι είχε εντυπώσει στον κώδικα του τη διαδρομή προς την εξουσία. Ήταν δε, συνεπής προς στο σχέδιο και τις αρχές που απαιτεί αυτή η δουλειά. Ήπιε νερό από τη γούρνα που πίνουν και τα άλλα άλογα κούρσας. Πολιτεύτηκε με τα ήθη των καιρών, έστησε δίκτυο, έβαλε ανθρώπους, έκανε ρουσφέτια, ανέπτυξε μηχανισμούς, μπήκε στην ίντριγκα. Δεν γίνεται και αλλιώς. Είναι ευφυής και, μακράν, ο καλύτερος κοινοβουλευτικός της μεταπολίτευσης, ένας από τους επαρκέστερους όλων των εποχών. Δεν έγινε πρωθυπουργός. Και αυτό θα έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μία θα φωτίζει την ήττα της έπαρσης και από την άλλη θα θυμίζει ότι οι κατάλληλες συνθήκες μπορούν να δικαιώσουν τη μετριότητα.

Προσπαθήστε να χαρακτηρίσετε με μία, άντε δύο λέξεις, τον Βενιζέλο. Αδύνατο. Οι μονοσήμαντοι άνθρωποι δεν ασκούν γοητεία και δεν διεγείρουν πάθη. Ακούγοντας τον, όμως, να εκφωνεί τις πιο ενδιαφέρουσες ομιλίες της καριέρας του τώρα που η εξουσία απομακρύνεται, σκέφτομαι ότι, κατά κάποιον τρόπο, κάνει αυτοκριτική, αναζητώντας εξιλέωση. Ίσως πάλι να έχει σχέδια για το μέλλον. Να μείνει στην άκρη παριστάνοντας την εφεδρεία, τον πυροσβεστήρα ή τον απινιδωτή σε περίπτωση ατυχήματος. Μπορεί όμως να είναι απλώς ο χρόνος που επιτρέπει, επιτέλους, στη σοφία να νικήσει τη βουλιμία. 

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon.gr