Από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή που φρόντισε να θέσει σαν εθνική ανάγκη την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου που δημιουργούσε δυσκολίες στην ΕΣΣΔ με την «βοήθεια» των λεγόμενων «αδεσμεύτων» (Γιουγκοσλαβία, Κύπρος, Παλαιστίνη) για να έχουμε προνομιακή θέση περάσαμε στην ένταξη στο Ευρώ και την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ επί Κώστα Σημίτη για να ενισχυθεί η Χώρα. Η συνέχεια δεν είναι ανάλογη ενώ στο ενδιάμεσο με την κατάρρευση του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη το λάθος του εμπάργκο και οι χειρισμοί στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν βοήθησαν αλλά παγίωσαν μια αρνητική θέση. Αυτή είναι μια παλιά ιστορία.

Στο σήμερα –που είναι εκείνο που έχει αξία, οι δύο κυβερνήσεις προχωρούν σε μια συμφωνία που και για τους δύο (πρέπει να) είναι επωφελής. Η μία πλευρά (FYROM) που άλλωστε έκτισε μια θεωρητικά εθνική ταυτότητα σε μια λανθασμένη ιστορικά δοξασία θέλει να κατοχυρώσει σήμερα την θέση της με την ένταξη στους δυτικούς οργανισμούς για να μη διαλυθεί ή να μην αναγκαστεί να αναζητά προστάτες αλλού. Κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι μια Χώρα σαν αυτήν θα ξεκινούσε πόλεμο με την Ελλάδα για να ελευθερώσει εδάφη. Όμως η εσωτερική της πολιτική είναι αβέβαια. Όσο και αν η τωρινή κυβέρνηση σκέφτεται ορθολογικά πάντα οι άλλοι παράγοντες (με κορυφαίο το εκλογικό σώμα) μπορεί να σκεφτούν αλλιώς. Έτσι ενώ διατηρεί την αναφορά στο όνομα της Μακεδονίας και υποκλέπτει μια εθνική ταυτότητα πάντα μπορεί να βρεθεί στην απρόοπτη καταστροφή αν πχ στο δημοψήφισμα καταψηφιστεί και ανατραπεί.

Η άλλη πλευρά –η δική μας, δυστυχώς έχει ταυτόχρονα στραμμένη την προσοχή της στο εσωτερικό. Ενώ θα μπορούσε με χαμηλούς τόνους και προσεκτική διαχείριση να κερδίσει το σύνολο σχεδόν των κομμάτων, το ένα κυβερνητικό κόμμα στην προσπάθεια να εκμεταλλευτεί την υπόθεση οδηγεί την εσωτερική σκηνή σε περιδίνηση. Άλλωστε δεν έχει καν τη συμφωνία του κυβερνητικού εταίρου! Αυτός διαφωνεί. Γιατί να αναλάβουν τα δύο κόμματα της αντιπολίτευσης το ρόλο να βγάλουν το ένα κόμμα της κυβέρνησης από τη δύσκολη θέση; Όσο και αν συμφωνούν είναι ευκολότερο να αναφερθούν στην μη συμφωνία στο εσωτερικό της Κυβέρνησης και να αφήσουν την Βουλή να αποφασίσει με μειοψηφία στο σύνολο.

Άλλωστε δύσκολα πείθουμε κάποιον ότι θα αποκαλούμε τη Χώρα αυτή Σεβέρνα Μακεντόνια και τον κάτοικο Μακεδόνα/πολίτη της β. Μακεδονίας.

Αλλιώς η επικοινωνιακή αναφορά «σας έβγαλα από τα μνημόνια», «σας έλυσα το θέμα με τη FYROM», τώρα που θα αναπτυχθούμε θα αλλάξω τους Νόμους που ψήφισα και θα ελαφρυνθείτε μπορεί να πιάσει. Ποιος ξέρει; Μπορεί.

Μας συμφέρει ορθολογικά η συμφωνία. Ναι κατά τη γνώμη μου. Γιατί ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο ενός φράγματος στο βορρά μας. Ένα τόξο επιρροής άλλων θα μας δυσκολέψει αφάνταστα. Η ένταξη των Χωρών αυτών στην Ε.Ε. θα μας οδηγήσει σε δεσπόζουσα θέση. Αρκεί να μην ασχολούμαστε με την επικοινωνία αλλά με την ουσία του θέματος. Να μην προσπαθεί ο καθένας να κερδίσει σε βάρος του άλλου, αλλά όλοι μαζί να κερδίσουμε χωρίς να χρεωθεί ένας τα εύσημα.

Θέλει πράγματι γενναιότητα. Στην Χώρα του «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» είναι δύσκολο να την αναζητάς.

Ο Θεόδωρος Χατζηπαντελής είναι καθηγητής του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ