Το πρόσωπο που μας δίνει ζωή, μας ανατρέφει με  αγάπη, στοργή και θυσίες. Το  πρόσωπο που μας φροντίζει, αγωνιά και ανησυχεί για μας, μας συγχωρεί, μας συμπαραστέκεται, μας καθοδηγεί, μας συμβουλεύει, μας εμψυχώνει σε κάθε μας βήμα.

Σταθερό σημείο αναφοράς η μητέρα στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπως σταθερή και αναλλοίωτη παραμένει η αγάπη της για μας.

Αναμφισβήτητα, η γιορτή αποτελεί την ελάχιστη αναγνώριση της ανυπολόγιστης και ανεκτίμητης προσφοράς της, καθώς η μητέρα ως σύμβολο δημιουργίας και ανιδιοτελούς αγάπης, θα πρέπει καθημερινά να τιμάται και να εκφράζεται η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη στο  πρόσωπό της.

Μάνα, μητέρα, μαμά, όπως και να την αποκαλέσουμε, θα τρέξει αμέσως κοντά μας και στη χαρά και στη λύπη και με το ένστικτό της θα βρεθεί δίπλα μας όταν τη χρειαστούμε και θα γίνει ΄΄ασπίδα΄΄ να μας προστατέψει.

Η  μητέρα, πυλώνας της οικογένειας, αφανής ηρωίδα, προσπαθεί να διασφαλίσει ένα ασφαλές και ευτυχισμένο οικογενειακό περιβάλλον και να εμφυσήσει αρχές , αξίες και ιδανικά στα παιδιά της.

Στη σημερινή εποχή ο  ιερός ρόλος της μητέρας γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικός. Η μητέρα νοικοκυρά, εργαζόμενη, άνεργη, πρόσφυγας, πολύτεκνη, που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά ή που μεγαλώνει παιδί με ειδικές ανάγκες χρειάζεται το σεβασμό, τη στήριξη και τη συμπαράσταση της πολιτείας, προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής της, η καθημερινότητά της, η θέση της στην κοινωνία, για να συνεχίσει την ιερή της αποστολή, το μεγάλωμα των παιδιών της.

Χρόνια Πολλά και αμέτρητα «ευχαριστώ» σε όλες τις μητέρες γεμάτα υγεία και δύναμη για το πολύτιμο έργο που επιτελούν στη ζωή.

Μια ζεστή αγκαλιά, ένα  χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί αρκούν να τις  κάνουν ευτυχισμένες.

Η Αντιπεριφερειάρχης Πιερίας

Θεματική Αντιπεριφερειάρχης Παιδείας και Κοινωνίας των Πολιτών

της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας

Σοφία Μαυρίδου 

Γ. Βιζυηνός «Πως να πειράξω τη μητέρα»

Πως να πειράξω τη μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

Πως ν' αρνηθώ ή ν' αναβάλλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

αφού στη γη δεν έχω άλλο

κανένα φίλο σαν κι αυτή;

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της

με είχε βρέφος απαλό

με κάθιζε στα γόνατά της

και μ' έμαθε να ομιλώ.

Αυτή με τρέφει και με ντύνει,

όλο το χρόνο που γυρνά,

και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,

σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω,

φιλά, να γιάνει την πληγή,

αυτή, τι πρέπει εγώ ν' αφήσω

και τι να κάνω μ' οδηγεί.

Πως το λοιπόν τέτοια μητέρα

να κάνω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;