Όμως το «σιδηροδρομικό έγκλημα» των Τεμπών δεν έχει μόνο παρόν αλλά και παρελθόν.

Με τις πολιτικές ευθύνες να διαχέονται πλέον διαχρονικά και να ακουμπούν όλα τα κόμματα εξουσίας. Από την πλευρά μας είχαμε την ευκαιρία να αναδείξουμε τις αβελτηρίες του ΟΣΕ και ταυτόχρονα μαζί με το σωματείο των μηχανοδηγών (ΠΕΠΕ) να δώσουμε τη νομική μάχη το διάστημα 2003- 2006 για ένα σιδηρόδρομο ασφαλή στην υπηρεσία του Ελληνικού λαού.

Ένα ζήτημα το οποίο αναδείξαμε σε συνέντευξή μας με τον εύγλωττο τίτλο:
«Εκπτώσεις στις ράγες των τρένων μέχρι που φθάσαμε να θρηνούμε 57 ανθρώπους! Ν.Μαριάς με ντοκουμέντα» (https://www.youtube.com 8/3/2023).
Το ζήτημα όμως του ΟΣΕ έχει άμεση σχέση πέραν των άλλων και με το θέμα του δημοσίου χρέους, καθώς τα χρέη το ΟΣΕ προστέθηκαν στο συνολικό δημόσιο χρέος το οποίο οδήγησε τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ και στην υποταγή της στις ορέξεις των δανειστών και της τρόικας.
Ένα ζήτημα το οποίο θέσαμε έγκαιρα από το 2010 και εντεύθεν με σειρά παρεμβάσεών μας στα ΜΜΕ. Μάλιστα διασυνδέσαμε το ζήτημα των χρεών του ΟΣΕ με το θέμα του επονείδιστου χρέους καθώς στο προσχέδιο πορίσματος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για την Siemens τον Ιανουάριο του 2011 επισημάνθηκε ότι «αγοράσαμε ηλεκτράμαξες χωρίς δίκτυο» (https://www.tovima.gr 11/1//2011). Όπως δημοσιεύθηκε τότε «ειδικότερα στο κεφάλαιο που αφορά τις συμβάσεις του ΟΣΕ με τη Siemens στο κείμενο του πορίσματος» αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «το ελληνικό Δημόσιο είχε παραγγείλει ηλεκτράμαξες χωρίς να διαθέτει εξηλεκτρισμένο δίκτυο και χωρίς να είναι σε θέση να διασφαλίσει τους
όρους για την έγκαιρη εγκατάστασή του»! (https://www.tovima.gr 11/1//2011).

Αποτέλεσμα ήταν οι ηλεκτράμαξες να σαπίσουν στις αποθήκες του ΟΣΕ μιας και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να εγκατασταθεί το εξηλεκτρισμένο δίκτυο.

Σε συνέχεια των παραπάνω αποκαλύψεων δέκα μέρες αργότερα με το άρθρο μας «Siemens και Απεχθές Χρέος που δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Επίκαιρα (τχ. 67, 27/1/2011,σσ.96-97) είχαμε επισημάνει μεταξύ άλλων: «Η αγορά εξοπλισμού και υλικών από τη Siemens που έγινε από τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ αλλά και από το ελληνικό δημόσιο έγινε κατά κύριο λόγο μέσω δανεισμού από ελληνικές και ξένες τράπεζες.

Ειδικότερα ο ΟΣΕ αγόρασε από τη Siemens αυτοκινητάμαξες που εξυπηρετούν κυρίως τον προαστιακό, ηλεκτράμαξες, κλπ. Η εν λόγω αγορά
πραγματοποιήθηκε με σύναψη δανείων που αποτελούν μέρος του χρέους του ΟΣΕ (ύψους τουλάχιστον 10 δις ευρώ) που με απόφαση της τρόικας έχει πλέον προστεθεί στο ελληνικό δημόσιο χρέος.

Είναι λοιπόν προφανές ότι μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους προέρχεται από σύναψη δανείων ή από χορήγηση εγγυήσεων του ελληνικού δημοσίου για αγορά του παραπάνω εξοπλισμού από τη Siemens στην οποία παράνομα ανατέθηκαν οι εν λόγω προμήθειες λόγω μίζας και μαύρων ταμείων».

Στη συνέχεια αναλύοντας την έννοια του απεχθούς ή άλλως του επονείδιστου χρέους τόσο στο εν λόγω άρθρο μας όσο και στο Βιβλίο μας «Το Μνημόνιο της Χρεοκοπίας και Ο Άλλος Δρόμος-Πειραματόζωον η Ελλάς», (Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα, 2011, σσ. 545-552) επισημαίναμε ότι τα παραπάνω χρέη του ΟΣΕ αλλά και των άλλων δημοσίων οργανισμών για αγορά εξοπλισμού από τη Siemens, συνιστούσαν καραμπινάτη περίπτωση επονείδιστου χρέους και έπρεπε να διαγραφούν μονομερώς από την Ελλάδα καθώς πληρούσαν τις προϋποθέσεις που κατά το διεθνές δίκαιο απαιτούνται προκειμένου ένα χρέος να μπορεί να χαρακτηριστεί ως επονείδιστο, προϋποθέσεις που διατύπωσε το 1927 στο Παρίσι ο Ρώσος καθηγητής Alexander Nahum Sack.

Έτσι τρεις είναι οι προϋποθέσεις για την δημιουργία «επονείδιστου χρέους»:
1.Ο δανεισμός να έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο, χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών, στη βάση μιας λεόντειας σύμβασης,
2.Τα δάνεια να μην χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας αλλά αντίθετα να σπαταλήθηκαν σε δραστηριότητες που δεν ωφέλησαν το έθνος,
3.Ο πιστωτής να ήταν ενήμερος γι’ αυτή την κατάσταση και παρά ταύτα να προχώρησε στο δανεισμό.

Τέλος επισημαίνεται ότι τη ρήτρα του «επονείδιστου χρέους» χρησιμοποίησε το 2008 ο Ισημερινός που διέγραψε μονομερώς ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους του.

Μάλιστα σε σχέση με τις τότε αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας κατά του Ισημερινού, στο παραπάνω βιβλίο μας (σελ. 545) είχαμε την ευκαιρία να επισημάνουμε με νόημα ότι «η έννοια του επονείδιστου ή απεχθούς χρέους εμφανίζεται για πρώτη φορά στο διεθνές δίκαιο με αφορμή την άρνηση των ΗΠΑ να  εξοφλήσουν το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία το 1898.

Συγκεκριμένα οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν τότε ότι το χρέος της Κούβας προς την Ισπανία είχε δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα συμπαιγνίας της κουβανικής «ηγεσίας» με τους Ισπανούς πιστωτές προκειμένου να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του κουβανικού λαού κατά τη διάρκεια της Ισπανικής αποικιοκρατίας.

Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ που εν τω μεταξύ είχαν καταλάβει την Κούβα μετά τον Αμερικανο-ισπανικό πόλεμο αρνήθηκαν την εξόφληση του κουβανικού χρέους στην Ισπανία…...Ακολούθησε το 1923 η γνωστή υπόθεση «Μεγ. Βρετανία κατά Κόστα Ρίκα» στην οποία έγινε για πρώτη φορά δεκτή η εφαρμογή της θεωρίας του επονείδιστου χρέους».
Καθώς λοιπόν η δικαιοσύνη ανοίγει τον αμαρτωλό «φάκελο ΟΣΕ» αναζητώντας όχι  μόνο τις παρούσες αλλά και τις διαχρονικές ποινικές ευθύνες που οδήγησαν στο «σιδηροδρομικό έγκλημα» των Τεμπών με τους 57 νεκρούς συνανθρώπους μας και τους δεκάδες τραυματίες, ήρθε η ώρα να διερευνηθούν και οι ποινικές ευθύνες για το άλλο μεγάλο έγκλημα, αυτό του επονείδιστου χρέους που αλυσόδεσε την Πατρίδα μας στην τρόικα και υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για 99 έτη.

Οψόμεθα εις Φιλίππους.

Νότης Μαριάς

Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ – Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Καθηγητής Θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

πρώην Ευρωβουλευτής