Ή θα επιχειρήσει να εμπνευστεί μία νέα πιο δυνατή Ελλάδα που μπορεί να αναδυθεί μέσα από αυτή την σκληρή δοκιμασία…. Να γίνει ο ηγέτης και «αναμορφωτής» της;
Ο «επόμενος», εάν θέλει να γίνει «ηγέτης» μάλλον πρέπει να ξεκινήσει αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα. Η Ελλάδα ανήκει –καλώς ή κακώς- σε έναν συνεταιρισμό που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνεταίροι που τα προηγούμενα χρόνια είτε έκαναν τα «στραβά μάτια» και άφησαν την Αθήνα να «φεσωθεί» γιατί μαζί -με το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο- τα «έτρωγαν», είτε απλά εμπιστεύτηκαν «τυφλά» τους έλληνες και έχασαν τα ωραία τους χρηματάκια με αποτέλεσμα πλέον να τα δίνουν με το σταγονόμετρο..
Όποια και εάν είναι η αλήθεια πρέπει να αποδεχτούμε πως με αυτά τα «συνεταιράκια» θα πορευτούμε και μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να κοιτάξουμε τα του οίκου μας και να στήσουμε μια «νέα» Ελλάδα που θα εκμεταλλευτεί προς όφελος των πολιτών της τα όποια «καλά» μπορεί να έχει αυτός ο συνεταιρισμός.
Πρώτα όμως πρέπει να συμμαζέψει το σπίτι του, με στόχο κάποια στιγμή να σταθεί όρθιο και να μην έχει ανάγκη κανέναν να του κάνει «κουμάντο».
Ξεκινώντας, για παράδειγμα, από το Δημόσιο, πρέπει να αναρωτηθεί «έχει την δομή που απαιτείται για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών»; Και από την άλλη, είναι ας πούμε πραγματικές οι ανάγκες σε δασκάλους και νοσηλευτές; Απαιτούνται προσλήψεις;
Ή μεγάλος αριθμός υπαλλήλων που είχε προσληφθεί να κάνει αυτή την δουλειά, έχει «τρυπώσει» σε υπουργικά γραφεία, άλλες υπηρεσίες ή δημόσιους Οργανισμούς χωρίς αντικείμενο απλά για να …κάάάθεται;
Επίσης, το Κράτος έχει αξιοποιήσει τις υποδομές του στο έπακρο; Κατάφερε να βγάλει χρήματα από την κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων; Ενδεικτικά ερωτήματα: Τι αποδίδει στο Κράτος το Κωπηλατοδρόμιο στον Σχοινιά; Οι εγκαταστάσεις του Beach Volley και το κλειστό γυμναστήριο του Tae Kwon Do στο Φάληρο; Όπως και εκατοντάδες άλλα κτίρια και ακίνητα; Έχουν αποδώσει πραγματικά όσα θα μπορούσαν; Ή το ελάχιστο δυνατό ίσα για να λέμε ότι «αξιοποιούνται»;
Και το μεγάλο ερώτημα: Το Κράτος παρεμβαίνει πραγματικά εκεί που πρέπει; Αυτή την στιγμή, υπάρχει ένας ιδιωτικός τομέας που έχει διαλυθεί από τις απαιτήσεις των προηγούμενων Μνημονίων. Έχει φτάσει στο σημείο υγιής εργοδότης να μην μπορεί να δουλέψει αν δεν κάνει την «λαμογιά».
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος επιχειρηματίας -με όλες τις καλές προθέσεις που μπορεί να έχει- τον ανταγωνιστή του όταν ο «απέναντι» με τις «ευλογίες» ουσιαστικά του Κράτους απασχολεί εργαζόμενους 8ωρα και 10ωρα, αλλά τους έχει βάλει να υπογράψουν 4ωρες συμβάσεις με 300 και 400 ευρώ; Ή όταν δεν τους «κολλά» ένσημα ή ακόμη δεν τους πληρώνει για μήνες και τους δίνει κάποια ποσά ως έναντι;
Πως μπορεί το Κράτος να επιτρέπει σε έναν επιχειρηματία να δουλεύει κατ΄ αυτό τον τρόπο και ταυτόχρονα να έχει τα «μούτρα» να «κουβεντιάζει» με τους θεσμούς για ..ομαδικές απολύσεις; Βασικό του μέλημα θα έπρεπε να ήταν να τιθασεύσει την «ζούγκλα» της αγοράς εργασίας.
Από εκεί και πέρα βέβαια, υπάρχει ένα ποσό σχεδόν 35 δισ. που η Αθήνα μπορεί να αντλήσει τα επόμενα χρόνια για «ανάπτυξη» και ανεργία.
Και το ερώτημα που πρέπει να θέσει στον εαυτό του ο νέος ένοικος του Μαξίμου είναι: Αυτά τα χρήματα να στραφούν σε κάτι «στέρεο», ας πούμε στην ενίσχυση επιχειρήσεων που θα παράξουν κάποια προστιθέμενη αξία για την χώρα; Ή θα συνεχίσω να επιδοτώ πχ ΑΦΜ που ενεργοποιούνται μόνον κάθε φορά που βγαίνουν προγράμματα για την «επιμόρφωση» ανέργων με τα κονδύλια να πηγαίνουν συνήθως στις τσέπες κάποιων επιτήδειων;
Και αφού πάρει μαθήματα για το που πήγαν τα λεφτά των προηγούμενων «κοινοτικών πακέτων» και πως μπορεί αυτή την φορά να διασφαλίσει ως ένα βαθμό πως δεν θα γίνουν «καπνός» αφήνοντας πίσω τους … συντρίμμια, αλλά θα χορηγηθούν για σε νέες γερές βάσεις ο παραγωγικός ιστός της χώρας ώστε να υπάρξει παραγωγή πλούτου… ίσως τότε αποδειχτεί ο νέος ηγέτης.. Ο αναμορφωτής της χώρας..
Όλα αυτά βέβαια φαντάζουν εν μέσω φθινοπώρου ως όνειρα θερινής νυχτός.. Αλλά ίσως αξίζει τον κόπο κάποια στιγμή, κάποιος να δοκιμάσει να κάνει για αυτή την χώρα τα … αυτονόητα.
