«Δεν έχω εγκαταλείψει την πολιτική» δηλώνει στην ισπανική La Razon
Οι εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου αντικατοπτρίζουν την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή θέα.
Το σχέδιο «2+4», δηλαδή τη διεκδίκηση μιας ακόμη τετραετίας ποντάροντας στην επιτυχία της κυβερνητικής στρατηγικής μέχρι τις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2019,
Υπάρχουν δύο ειδών πολιτικά ψέματα: τα καλά και τα κακά. Κακά είναι αυτά που λεν οι άλλοι. Καλά είναι αυτά που λέμε εμείς.
Ο κ. Τσίπρας από τα Σκόπια, στο πλαίσιο της συνάντησής του με τον Ζάεφ, την επομένη της Πρωταπριλιάς, αναφέρθηκε στην πολυδιαφημιζόμενη υπογραφή συμφωνίας μεταξύ των υπουργείων Άμυνας των δύο χωρών και μάλιστα σε σημαντικούς και κρίσιμους τομείς, όπως η εκπαίδευση, η αμυντική βιομηχανία, η κυβερνο-άμυνα, οι στρατιωτικές πληροφορίες, διευκρινίζοντας ότι η Ελληνική Αεροπορία θα αναλάβει την επιτήρηση του εναέριου χώρου των Σκοπίων.
Ο ΒΑΓΓΕΛΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ;;;
Η έκπληξη, ενδεχομένως η μεγαλύτερη, αυτών των εκλογών αναμφίβολα είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Επελέγη από τον Αντώνη Σαμαρά, όταν ο ίδιος παραιτήθηκε από την ηγεσία της Ν.Δ., να προεδρεύσει της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέχρι να εκλεγεί από το συνέδριο νέος Πρόεδρος.
Οι δελφίνοι (Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Δένδιας, Μητσοτάκης, Βορίδης, Στυλιαννίδης κ.α.) αλλά και ο Κ. Καραμανλής τον απεδέχθησαν ασμένως επειδή θεωρούσαν αφενός ότι ο "Βαγγέλας" είναι μια καλή μεταβατική λύση και δεν συνιστά απειλή για τους ίδιους και αφετέρου επειδή ήθελαν τα πράγματα να ηρεμήσουν στο κόμμα μέχρι και οι ίδιοι να προετοιμαστούν καλύτερα, αλλά και για να μην πολωθεί το κλίμα μεταξύ σαμαρικών, μητσοτακικών και καραμανλικών και η διαδοχή Σαμαρά να γίνει με ομαλό τρόπο.
Και το κυριότερο: δεν ήθελαν ο νέος αρχηγός της συντηρητικής παράταξης να ξεκινήσει τη θητεία του με μια εκλογική ήττα καθώς θεωρούσαν τον Τσίπρα σίγουρο νικητή στις εκλογές που ήξεραν ότι σχεδιάζει για το 2015. Θέλησαν λοιπόν να φορτώσουν την ήττα στον Μεϊμαράκη. Αυτός παρότι γνώριζε το σχέδιο δέχτηκε να θυσιαστεί. Εξάλλου ήταν μια καλή και συμφέρουσα για τον ίδιον θυσία. Θα γινόταν αρχηγός της Ν.Δ. κάτι που ασφαλώς δεν το περίμενε και ταυτόχρονα κανείς δεν θα μπορούσε να του επιρρίψει την ευθύνη της ήττας στις εκλογές. Αντίθετα στο συνέδριο, που ορίστηκε για τον Μάϊο, θα αποχωρούσε με ψηλά το κεφάλι και με εγκωμιαστικά σχόλια για την κομματική αυτάπαρνηση που επέδειξε. Και φυσικά μέχρι να τελειώσει την πολιτική του καριέρα θα είχε σίγουρη την βουλευτική έδρα, πιθανότατα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Καλύτερο σενάριο για τον ίδιον, αλλά και τους δελφίνους δεν υπήρχε. Όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι. Ξέχασαν όμως κάτι ή δεν τα υπολόγισαν σωστά: ό,τι ο καιρός έχει γυρίσματα, ό,τι η ζωή γράφει καλύτερα σενάρια από τους συγγραφείς της και είναι περισσότερον απρόβλεπτη από τους σχεδιαστές της. Και στην περίπτωση Μεϊμαράκη το απέδειξε. Ο "μεταβατικός", ο "υπηρεσιακός", ο "αρχηγός - σφάγιο" συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή ισχυρές πιθανότητες να γίνει πρωθυπουργός.
Το γύρισμα της τύχης για τον Μεϊμαράκη ή της ατυχίας για τον Τσίπρα είναι εντυπωσιακό. Σε 17 ημέρες, οι δημοσκοπήσεις λένε, μπορεί να συμβει αυτό που πριν 17 ημέρες έμοιαζε αδιανόητο: να είναι δηλαδή ο Μεϊμαράκης αυτός που θα λάβει την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως και όχι ο Τσίπρας. Υποθέτω πως το σοκ είναι μεγάλο. Και για τους επίδοξους αρχηγούς της Ν.Δ. και κυρίως για τον Τσίπρα. Εάν όντως συμβεί θα είναι μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της μεταπολίτευσης. Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 40 χρόνων γνωρίζαμε πάντα, πριν προκηρυχθούν οι εκλογές, ποιού πολιτικού αρχηγού είναι η ώρα για να κυβερνήσει. Για πρώτη φορά την πρωθυπουργία μπορεί να την "κλέψει" κάποιος που δεν τον υπολόγιζε κανείς.
Ακόμη κι αν ο Μεϊμαράκης δεν καταφέρει τελικά να εκλεγεί πρωθυπουργός το σίγουρο είναι πως, εφόσον η Ν.Δ. πάει τόσο καλά στις εκλογές όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αποκτά προβάδισμα έναντι των υπολοίπων δελφίνων για να εκλεγεί αρχηγός της Ν.Δ. από το συνέδριό της. Ανέλαβε μια υπόθεση που όλοι τη θεωρούσαν χαμένη και στη χειρότερη περίπτωση θα τη διεκπαιρεώσει με τρόπο που ούτε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της Ν.Δ. δεν μπορούσε, πριν 20 ημέρες να φανταστεί.
Ενδεχομένως κάποιος θα αντιτείνει πως η επιτυχία δεν οφείλεται στον Μεϊμαράκη, αλλά στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα να πείσουν ότι μπορούν να ανταποκριθούν με επάρκεια στις ανάγκες της διακυβέρνησης. Ο Μεϊμαράκης ανεβαίνει επειδή πέφτει ο Τσίπρας. Η Ν.Δ. κερδίζει επειδή χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυσαρεστημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφοφόροι πάνε στη Ν.Δ. επειδή είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η προοπτική εξουσίας οδηγεί ξανά στο "μαντρί" και αρκετούς από τους δεξιούς ψηφοφόρους που σε προηγούμενες εκλογές είχαν πάει στους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι και τη Χρυσή Αυγή. Όλα αυτά σωστά. Όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει κάποιος πως ο Μεϊμαράκης ένωσε τη διχασμένη Ν.Δ. επειδή δεν είναι εκφραστής μιας τάσης της, αλλά επειδή παίζει το ρόλο του γεφυροποιού μεταξύ των καραμανλικών, των σαμαρικών και των μητσοτακικών.
Επιπροσθέτως, ο μπρουτάλ τρόπος έκφρασής του, η γλώσσα του σώματός του και η λαϊκότητα που βγάζει ακόμη κι αν ορισμένες φορές ξενίζει ή και ενοχλεί φαίνεται ότι έχουν δημιουργήσει ένα προσωπικό στυλ που συσπειρώνει τους δεξιούς ψηφοφόρους και ταυτόχρονα δεν εγείρει αναχώματα σε όσους άλλους θέλουν να ψηφίσουν τη Ν.Δ. για να μην αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια στα υπέρ του Μεϊμαράκη είναι και το γεγονός ότι την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου δεν ήταν υπουργός, αλλά Πρόεδρος της Βουλής. Είχε θεσμικό ρόλο και δεν εφήρμοσε από κάποιο κυβερνητικό πόστο μνημονιακές πολιτικές.
Φυσικά όλα αυτά ισχύουν μέχρι τώρα. Μέχρι τις εκλογές απομένουν ακόμη 17 ημέρες και πολλά μπορούν να συμβούν. Μεσολαβούν και δύο ντιμπέιτ που δεν ξέρουμε τι εντυπώσεις θα δημιουργήσουν. Και φυσικά επειδή ζούμε στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι "φίδια" πρόκειται να βγουν στον πόλεμο φθοράς και στα χτυπήματα κάτω από τη μέση που συνήθως γίνονται στις προεκλογικές περιόδους και ιδίως όταν η μάχη είναι αμφίρροπη.
Το σίγουρο είναι ότι ο περίπατος που περίμενε ο Τσίπρας ότι θα έκανε με αντίπαλο τον Μεϊμαράκη αποδεικνύεται δύσκολος. Για να ελπίζει ο Τσίπρας ότι θα κόψει αυτός πρώτος το νήμα πρέπει ν' αλλάξει τακτική. Όχι μόνον επικοινωνιακή, αλλά και πολιτική. Ο Μεϊμαράκης ίσως επειδή είναι πιο έμπειρος ίσως επειδή έχει καλύτερους συμβούλους διέγνωσε ορθά ότι το παιχνίδι θα παιχτεί στο Κέντρο. Και οι άνθρωποι που αυτοποθετούνται στο κέντρο της πολιτικής ζωής θέλουν συναινέσεις και συνεργασίες. Ο Μεϊμαράκης τα πρόσφερε και τα δύο ψηφίζοντας το μνημόνιο που έφερε ο Τσίπρας και λέγοντας ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να είναι συμμαχική.
Ο Τσίπρας θεωρεί, εντελώς, λανθασμένα ότι επειδή έστριψε δεξιά το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ έχει στο τσεπάκι του την Κεντροαριστερά, ενώ τάσσεται υπέρ της αυτοδυναμίας και τη μόνη μετεκλογική συνεργασία που βλέπει είναι αυτή με τον Πάνο Καμμένο. Και τα τρία είναι λάθος και φυσικά ακόμη μεγαλύτερο λάθος ήταν η απειλή κάποιων συνεργατών των (που ευτυχώς απεσύρθη γρήγορα) ότι σε περίπτωση που δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν θα παράσχουν συναίνεση στην εφαρμογή του μνημονίου.
Σε κάθε περίπτωση και χωρίς να μπορεί κανείς να προδικάσει το αποτέλεσμα και μόνο το γεγονός ότι η φράση που στην αρχή, όταν σημειώθηκε η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε ως ερώτηση και με κάποια δόση ευθυμίας: "Λέτε να δούμε τον Βαγγέλα πρωθυπουργό;" σήμερα αντιμετωπίζεται ως πιθανότητα και μάλιστα ισχυρή δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στα συν του Μεϊμαράκη...
Φελνίκος
Matrix24
Σφοδρή επίθεση του Αλέξη Τσίπρα προς τον νέο πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη από το βήμα του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα περνάει αναγκαστικά σε μια δεύτερη φάση απομυθοποίησης.
Οι πονοκέφαλοι Τσίπρα, οι δανειστές και τα σενάρια για εκλογές ή νέο σχήμα
Στην άκρη χρειάστηκε να βάλει τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Economist,