Aiginio News - Εφημερίδα Πιερίας

Switch to desktop

Η πολιτική και η διανοητική αλητεία της συγκυρίας

Κείμενο: Όμηρος Ταχμαζίδης

Ο Νίκος Δήμου, φίλος ή στέλεχος του κόμματος “Το ποτάμι” (δεν γνωρίζω επακριβώς), εξαγορεύει μύχιες σκέψεις και καταχωνιασμένες φοβίες του στο διαδίκτυο: “πάντα υποπτευόμουν ότι η Αριστερά, ήταν μια ειδική μάλλον πρωτόγονη, γονιδιακή μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους”

 – ο τίτλος του άρθρου εξίσου αποκαλυπτικός με την εκμυστήρευση της πρώτης αράδας του κειμένου, “Ουγκ-ουγκ ούγκαλος”. Ιδού ένα χειροπιαστό παράδειγμα του πολιτικού πολιτισμού αυτών οι οποίοι ανησυχούν τάχατες για τον πιθανό εκτροχιασμό της χώρας και την αποκοπή της από τις “πολιτισμένες” χώρες και τους “πολιτισμένους” λαούς: να παραμείνουμε “Ευρωπαίοι” με κάθε κόστος και θυσία, για να μην αποπολιτιστούμε – ιδού ο “Ευρωπαίος” Νίκος Δήμου φρέσκος-φρέσκος από το βιολογικό εργαστήρι του ρατσισμού.

Κακογραμμένη ακροδεξιά επιχειρηματολογία από έναν εκπρόσωπο της “πολιτικής μετριοπάθειας” και του “πολιτισμένου κέντρου”: είναι ολοφάνερο ότι ο Νίκος Δήμου επίτηδες χρησιμοποιεί στον τίτλο του άρθρου εκφραστικά μέσα από την πολεμική ιδιόλεκτο των νεανικών “αντιφασιστικών” ομάδων – από τη μία πλευρά ο  αρθρογράφος επιχειρεί να αποδώσει “νεανικότητα” στον εαυτό του [μια ακόμη περίπτωση ανθρώπου που ζει μέσα στην ψευδαίσθηση του “αγέραστου”, αιχμάλωτος της θετικής προκατάληψης για τη “νεότητα” του πολιτισμού μας: προκατάληψη η οποία ερωτοτροπεί διαρκώς με τον παλιμπαιδισμό],  από την άλλη προσπαθεί να “τεκμηριώσει” ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ότι δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί “αργόστροφα” άτομα, όπως θέλουν οι νεαροί “αντιφασίστες”, αλλά και οι τελευταίοι, για αυτό και εργαλειοποιεί σε αντίστροφη κατεύθυνση την ιδιόλεκτό τους. Η “θεωρία των δύο άκρων” επανέρχεται, αυτή τη φορά, με νέο ρατσιστικό πανωφόρι αντί έστω κάποιας υποτυπώδους επιχειρηματολογίας.

Και για να γίνει πειστικός στους αναγνώστες του protagon.gr, αλλά πολύ περισσότερο για να πείσει τον εαυτό του τον ίδιο (διότι ως γνωστόν: όποιος κουβαλάει τον απατεώνα μέσα του τον κουβαλάει μια ζωή) ο “δυστυχισμένος Έλληνας” Νίκος Δήμου επικαλείται την πολύχρονη προσωπική του εμπειρία: “οι επαφές μου με αριστερούς – από τους Σταλινικούς των νεανικών μου χρόνων, μέχρι τους Ανανεωτικούς των νεότερων μου- επιβεβαίωσαν αυτήν την υποψία”. Και σαν καλός χρήστης των στερεοτύπων αναφέρει και κάποιες εξαιρέσεις, οι οποίες, όπως είναι κατανοητό, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δηλαδή τον ισχυρισμό του.

Ο Νίκος Δήμου ανατρέχει και στα φοιτητικά του χρόνια, όταν σπούδαζε  φιλοσοφία στο Μόναχο, με Ιησουΐτες συμφοιτητές [;] και συγκρίνει τη συμπεριφορά τους με αυτή των Αριστερών: κοινό σημείο των Ιησουΐτων και των Αριστερών είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να συνεννοηθεί μαζί τους, επειδή χρησιμοποιούν άλλη γλώσσα και αντιλαμβάνονται διαφορετικά την πραγματικότητα – αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και “εταίρων”!

Έτσι με αυτά τα απλοϊκά πασαλείμματα [η γνωστή γερμανική λέξη κιτς, προέρχεται από ένα ρήμα, το οποίο σε παλαιότερες εκδοχές της γερμανικής σήμαινε «πασαλείβω», έτσι το κιτς είναι και ένα είδος  “πασαλείμματος”: στα ελληνικά χρησιμοποιούμε συχνά με παρόμοιο τρόπο την έκφραση “πασαλείμματα”, όταν θέλουμε να δηλώσουμε κάτι “άτεχνο”, ασυνάρτητο και πρόχειρο] , τα οποία ο Νίκος Δήμου, μάλλον, επινοεί εκ των υστέρων [eine erfundene Geschichte], για να εξηγήσει πολιτικώς και επιστημονικώς τη σύγκρουση της ελληνικής κυβέρνησης με τους “εταίρους”: το κείμενο είναι στην κυριολεξία ένα πασάλειμμα ασυναρτησιών, ανοησιών, στερεοτύπων – οι “σωτηριολογικές” εκδοχές της Αριστεράς ταυτίζονται με τον ιησουΐτισμό, προφανώς για να ποιμάνει το αίσθημα “προοδευτικότητας” των οπαδών της θρησκείας της αγοράς στη χώρα μας και να ανυψώσει το ηθικό τους, ενώ σε συνέχεια του “βιολογισμού” της πρώτης αράδας του κειμένου, εμφανίζεται παρακάτω ένας ετεροχρονισμένος αντικομμουνισμός με βιολογικά και αυτός χαρακτηριστικά, αλλά σε λαϊκίστικο ύφος  (“το αίμα νερό δε γίνεται!”), για να κορυφωθεί, τελικώς, αυτός ο λαϊκισμός σε χυδαιότητα ρατσιστικού τύπου, από τον wannabe κλειδοκράτορα της “λογικής σκέψης” Νίκο Δήμου στη φράση, “…ο ουγκ-ουγκ-ούγκαλος, είναι το υπόδειγμα του αριστερού ήθους”!

Είναι και η διανοητική αλητεία ένας τρόπος για να “επιλύει” κάποιος τις όποιες διαφορές με τους πολιτικούς του αντιπάλους και να σιτίζει τον εφήμερο ναρκισσισμό του με την ωραιοπάθεια του >είμαι μέσα στα πράγματα<: ότι ένα τέτοιο κακογραμμένο, αστόχαστο και λαϊκιστικό κείμενο πνιγμένο μέσα στις γενικεύσεις και τις “εξυπνάδες” αναρτάται στο protagon.gr (11 Ιουνίου 2015) καταδεικνύει και το ποιόν του ιστολογίου – προσωπικώς δεν εκπλήσσομαι, εδώ και πολύ καιρό έχω διατυπώσει τη θέση, ότι το “ακραίο κέντρο” είναι αυτό που κατέστρεψε τη χώρα. Ο Νίκος Δήμου, ένας ατάλαντος μάστορας των στερεοτύπων, είναι μια από τις προσωποποιήσεις της δυστυχίας που βρήκε αυτόν τον τόπο.

Στην παρούσα φάση είναι πολύ σημαντικό για εμάς του Έλληνες και τις Ελληνίδες να μην ξεπέσουμε στην εθνική φιλαυτία, στο εθνικό μίσος και την ξενοφοβία, αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι να μην ξεπέσουμε στη μισαυτία, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και τον γραικυλισμό.

Υ.Γ.: (Ας το πάρει και αυτό για “Το Ποτάμι”): Η Αριστερά, ιδιαίτερα η ελληνική Αριστερά έχει πολλά “κενά”, “ελλείψεις”, “εμμονές” κ.α.: η ουσιαστική αντιπαράθεση, ακόμη και η πολεμική εναντίον της θα βοηθούσε τη χώρα, αν γινόταν σε ένα επίπεδο ευπρέπειας και περισσότερο κοινού νου και λογικής – αλλά το “ουγκ, ουγκ, ούγκαλος” αναδεικνύει τη χυδαιότητα ενός “κέντρου”, το οποίο διαρκώς εξαπατά τον εαυτό του, πως είναι φορέας της “λογικής”, επειδή αναμασά και μιμείται ακρίτως και ανεπιτυχώς ξένα πρότυπα: το τελευταίο διάστημα αναδεικνύεται μια πολύ δυσάρεστη πλευρά της πραγματικότητας του δημόσιου βίου μας – η επίκληση της λογικής αφορά, τις περισσότερες φορές,  εκδοχές πολιτικής και διανοητικής αλητείας που λυμαίνονται τη δημοσιότητα.

So weit, so gut…

Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»

Copyright © 2009 Aiginio News | All rights reserved

Top Desktop version