Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Καίρια ερωτήματα για το επίμαχο εξάμηνο του ΣΥΡΙΖΑ

Πολλοί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μονάχα από την πτέρυγα που μεταβαπτίστηκε ως «Λαϊκή Ενότητα», ανακάλυψαν αίφνης, με την υπογραφή του Μνημονίου, τη… χρεοκοπία, λένε, της στρατηγικής «σκληρή διαπραγμάτευση με όπλο τη λαϊκή εντολή εντός Ευρωζώνης». Έτσι είναι ή έτσι νομίζουν;

 

Ερώτημα πρώτο:

Yπήρχε ή όχι εναλλακτική; Μήπως και με τον Τσίπρα φάγαμε αμάσητη την ΤΙΝΑ; Οι ΓΑΠ, Σαμαράς και Βενιζέλος κάθε φορά που ψηφίζανε Μνημόνια, ισχυρίζονταν πως αν δεν υπέγραφαν, τότε μόνη εναλλακτική ήταν η άτακτη χρεοκοπία. Ο Μπένι είχε «αποκαλύψει» πως ο Σόιμπλε του παρουσίασε με κάθε λεπτομέρεια την προοπτική ενός συμφωνημένου Grexit. Ο δε τόνος των επίσημων τοποθετήσεων Σαμαρά - Βενιζέλου στη Βουλή ήταν εν πολλοίς παρόμοιος με τον σημερινό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τύπου «εξαναγκαζόμαστε, δεν υπάρχει άλλη λύση» και τα σχετικά (βέβαια, σε άλλο τόνο, οι Άδωνις, Βορίδης, Κυριάκος και Στουρνάρας κατοχυρώθηκαν ως η αιχμή των μνημονιοφυλάκων, κι έτσι στιγματίστηκε η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου). Παράλληλα κατήγγελλαν πως το «όχι Μνημόνιο, αλλά εντός ευρώ» του ΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται διαζευκτικά ενδεχόμενα που θα σημάνουν την διάψευση της επαγγελίας του: είτε υπογραφή νέου Μνημονίου είτε… βράχια! Ιδού λοιπόν οι πασιφανείς μεν ομοιότητες, επιφανειακές δε για όποιον θέλει να βλέπει την ουσία.

Στην ουσία λοιπόν: οι τέως επαγγέλλονταν το χάος, χωρίς όμως την εναλλακτική. Ουδέποτε, σε κανένα στάδιο της διαπραγμάτευσης του Παπαδήμου και του Στουρνάρα δεν παρουσιάστηκε ούτε ψήγμα «εθνικού σχεδίου». Ο Σαμαράς το ίδιο βράδυ της εκλογικής νίκης του Ιούνη 2012, με διάγγελμα στα αγγλικά ανέλαβε την ιδιοκτησία του Μνημονίου κι ο κύκλος έκλεισε με το γνωστό «forget it Yannis». Εδώ, στο εξάμηνο τέθηκε και παρατέθηκε επί τάπητος το «άλλο σχέδιο» που, ναι, δεν ήταν το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήταν ουσιωδώς σε αντιδιαστολή με το σχέδιο των δανειστών. Χωρίς δόση υπερβολής, ακόμη και η πρόταση εξουσιοδότησης και βεβαίως… «συνθηκολόγησης» της Παρασκευής 10ης Ιούλη περιείχε στοιχεία εξόχως διαφορετικά από την κατάληξη της 13ης Ιούλη. Αλλιώς προς τι το σοκ και δέος της «Μαύρης» Δευτέρας; Ένα το κρατούμενο.

Ίσως ακόμη σημαντικότερο, το χάος, σε περίπτωση ρήξης, δεν αποτελούσε πια μια αόριστη απειλή, ούτε μια προφορική συζήτηση ανεπίσημη, ανίχνευσης προθέσεων και αντοχών. Για πρώτη φορά στα χρόνια των Μνημονίων, η χώρα μετά τα capital controls βυθιζόταν στο χάος μέρα τη μέρα και ακολούθως, επισήμως στη συνεδρίαση του Eurogroup, ο Σόιμπλε παρουσίασε τεκμηριωμένο σχέδιο Grexit, και μάλιστα σε παραλλαγές, με Μνημόνιο (συντεταγμένη έξοδος) και… άνευ (άτακτη χρεοκοπία). Δύο λοιπόν τα κρατούμενα.

 

Ερώτημα δεύτερο:

Πραγματικός ή πλαστός ο εκβιασμός;

Στο ερώτημα δεν έχει ισχυριστεί κανείς από τους «όχι μέχρι τέλους» ότι επρόκειτο για εκβιασμό - μπλόφα. Υπεκφεύγουν, όμως, ισχυριζόμενοι πως υπήρχε εναλλακτική διεξόδου, είτε τη στιγμή του εκβιασμού είτε νωρίτερα, ώστε να μην φτάσουμε ώς εκεί. Αλλά οι προτάσεις έχουν κατατεθεί. Να ιδωθούν μία προς μία, στην ουσία και στην αξιοπιστία τους. Γιατί εδώ ισχύει κυριολεκτικά πως «the game is over», με την έννοια πως τα παιδιαρίσματα τελείωσαν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος μιλάει έχει ευθύνη και για όσα λέει και για όσα κάνει.

Έχουμε και λέμε. Γλέζος: Μορατόριουμ, ούτε πληρώνουμε - ούτε δανειζόμαστε (αρχική επιδίωξη τη κυβέρνησης που απορρίφτηκε ακαριαία). Βαρουφάκης: Παράλληλο νόμισμα, αλλά ως άμυνα, όχι ως διέξοδος, κι ενώ «τα έχουμε δώσει όλα στη διαπραγμάτευση», όπως ομολόγησε ο έμπιστος Galbraith, στη συνέχεια γενικώς… «Όχι». Ο ίδιος που ισχυριζόταν πως η «έξοδος από το ευρώ είναι Αρμαγεδδών»... Σακοράφα: «Εγώ δεν παραδέχομαι την ήττα» (;). Κωνσταντοπούλου: Το Σύνταγμα, ο Λαός, η Πατρίδα. Λαπαβίτσας: Υπάρχει σχέδιο, το έχω εκπονήσει εγώ και οι φίλοι μου (Φλάισμπεκ, Σαπίρ), αλλά δεν σας το λέω, ακόμη. Λαφαζάνης: Όχι μέχρι τέλους, δεν υπογράφω, δεν ψηφίζω Μνημόνια. Μηλιός: Φορολογία μεγάλου κεφαλαίου, αθέτηση πληρωμών, υπεράσπιση εργασίας και εναλλακτικής οικονομίας. Ο ίδιος υπήρξε ο αρχιτέκτονας της «σκληρής» γραμμής πως είναι απολύτως τεκμηριωμένο ότι δεν υπάρχει καμία, μα καμία περίπτωση να εξωθηθεί μια χώρα από την ευρωζώνη. Αυτά.

Τις προτάσεις μπορεί να τις αξιολογήσει ο καθένας, ώστε να υπάρχει γνώση και γνώμη. Αρκετά με τα συνθήματα και τα συναισθήματα!\

 

Ερώτημα τρίτο:

Πρόδωσε ο Α. Τσίπρας και η κυβέρνηση το Όχι του λαού; Κι αν το πρόδωσε, τότε οι εκατόν δέκα τόσοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που το υπερψήφισαν τι είναι; Προεδρικοί, δειλοί, προδότες, ηλίθιοι, υπεύθυνοι, ανεύθυνοι;

Πάει πολύ να θεωρείται πως ο Α. Τσίπρας είχε πρόθεση να υπονομεύσει τη λαϊκή εντολή για την οποία ο ίδιος άνοιξε δρόμο και έδωσε τη μεγάλη μάχη. Την οποία ανέδειξε πανευρωπαϊκά με την καίρια παρέμβασή του στην Ευρωβουλή, λίγα μόνο εικοσιτετράωρα πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής. Το αμείλικτο ερώτημα «και τότε γιατί έκανε το δημοψήφισμα;» εύλογο είναι, μα καλό θα ήταν και να επιχειρείται να απαντηθεί από όσους το βροντοφωνάζουν ως ακλόνητο πειστήριο της «μετάλλαξης». Να απαντηθεί και όχι να πετιέται ως φωτοβολίδα συσκότισης. Γιατί λοιπόν έκανε το δημοψήφισμα; Έλα ντε! Τα ευκόλως εννοούμενα αποσιωπούνται από όσους βασανίζονται από τέτοιες πηγαίες τάχα απορίες.

Ο Βαρουφάκης αποκαλύπτει πως στο Μαξίμου ήταν τα κεφάλια κατεβασμένα το βράδυ του συντριπτικού «Όχι», αλλά η ουσία βρίσκεται στην αμέσως επόμενη φράση: «Μου είπε ο Αλέξης πως δεν πρόκειται να μας δώσουν συμφωνία, θέλουν να μας ξεφορτωθούν!». Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του καταλήγουν χωρίς όπλα στην έσχατη και πιο οδυνηρή συνειδητοποίηση πως η μόνη οδός διαφυγής από την παγίδα του γερμανικού «άξονα» είναι το άλμα στο κενό με «αερόστατο» μια αμφίβολης συνοχής και αντοχής λαϊκή εμπιστοσύνη.

Και γιατί αυτή η λαϊκή εμπιστοσύνη να μην μεταλλαχθεί (μια και ο όρος είναι της μόδας) ταχύτατα σε ένα χαοτικό ξέσπασμα διχαστικού «αυτοματισμού», όταν μάλιστα όλοι οι βασικοί μοχλοί της εξουσίας (Τράπεζες, Δικαιοσύνη, Καταστολή, Στρατός, Βασικά Παραγωγικά Μέσα και Καταναλωτικά Δίκτυα, Περιφέρειες και Δήμοι) ελέγχονται απόλυτα από τον αντίπαλο; Ακόμη και υπό αυτόν τον ζοφερό συσχετισμό η μάχη θα δοθεί μέχρις εσχάτων. Είναι φανερό πως, όχι μόνο μία φορά, ο Α. Τσίπρας ήταν έτοιμος να φύγει από τη διαπραγμάτευση. Τελικά, με μόνο όπλο και πάλι τη λαϊκή δύναμη που συγκέντρωσε κόντρα σε θεούς και δαίμονες στο δημοψήφισμα, αξιοποίησε την για πρώτη φορά εκδηλωθείσα ανοιχτή διάσταση Γαλλίας και Γερμανίας, για να καταλήξει εκεί που κατέληξε...

 

Συμπυκνώνοντας τα ερωτήματα σε ένα:

Ποια μέτωπα συγκρούσεων και συμμαχιών διαμορφώθηκαν στην τελική φάση, δηλαδή μετά το δημοψήφισμα; Από τους «Όχι μέχρι τέλους» το χρονόμετρο γυρίζει πίσω στις φάσεις της διαπραγμάτευσης: 20ή Φλεβάρη, δόσεις που πληρώθηκαν κ.λπ. Δεκτόν, αλλά το ρήγμα εκφράστηκε ανοιχτά και ανεπίστρεπτα στην ψηφοφορία της Βουλής της 13ης Ιούλη, δηλαδή μόνο έπειτα από την τελική υπογραφή. Άρα εδώ, στην τελική μάχη της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιούλη αναγνωρίζεται από όλες τις πλευρές το «σημείο μηδέν». Έως εκεί δοξάστηκε η μικροπολιτική (διαφωνώ, αλλά κάθομαι και στρογγυλοκάθομαι ακόμη και σε υπουργικές καρέκλες, καιροφυλακτώντας στην άκρη), για να αποθεωθεί τελικά η μικροπολιτική με την καταψήφιση μεν του Μνημονίου, τη στήριξη δε της «κυβέρνησης του Μνημονίου»!

Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Διότι αποσιωπάται ότι η έξοδος από την ευρωζώνη προβλήθηκε από όσους προβλήθηκε ως διαπραγματευτικό όπλο κι όχι ως διέξοδος απελευθέρωσης και ανάταξης της χώρας. «Αν θέλεις συμφωνία προετοιμάζεσαι για ρήξη»; Αμ δε! Στοιχειώδες λογικό ατόπημα. Το ανάποδο ισχύει: αν επιδιώκεις μια αξιοπρεπή συμφωνία, τότε υλοποιείς (αν μπορείς) τη ρήξη σταδιακά, και αναλόγως την κλιμακώνεις. Ποιος το έθεσε ρητά, με αυτούς τους όρους στον ΣΥΡΙΖΑ και πότε ακριβώς; Ποτέ κανείς! Αυτό είναι που πρέπει να κριθεί και να επικριθεί ή όχι. Κυρίως να ακριβολογούμε για το ποια πολιτική συμφωνείται και υλοποιείται.

Ο Τσίπρας είπε πως εκ των υστέρων κρίνοντας, θα κορύφωνε τη μάχη τον Φλεβάρη. Κατανοητόν;

 

Περί ΔΕΘ

Τελευταία απορία, όχι τελευταία σε σημασία. Καλά όλα αυτά, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης τι το ήθελε;

Τι αποδεικνύει η «κοστολόγηση» της ΔΕΘ, που αποτέλεσε και το βαρύ χαρτί, την τεκμηρίωση; Πως εντός των δεσμεύσεων του Μνημονίου υφίστατο ρεαλιστικά άλλο «μείγμα» πολιτικής: ανακούφιση της ακραίας φτώχειας, επαναπρόσληψη των απολυμένων από το Δημόσιο, προϋποθέσεις επανεκκίνησης της αγοράς. Η ΔΕΘ προβλήθηκε ως «αδιαπραγμάτευτη» ακριβώς γιατί δεν έθιγε τις «δημοσιονομικές» παραμέτρους του Μνημονίου. Τι δεν συνυπολογίστηκε και τι συνέβη τελικά; Με το καλημέρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, και πριν καν λάβει τις «μονομερείς» ενέργειες που έλαβε, διακόπηκε η ρευστότητα, τα ομόλογα εξαιρέθηκαν από την ΕΚΤ και έτσι εξέλιπε αίφνης η πηγή της χρηματοδότησης. Και πάλι πολλά από τη ΔΕΘ υλοποιήθηκαν, για να ξέρουμε τι λέμε. Τα λοιπά περί τακτικών επιλογών, τι και πότε και πώς ψηφίστηκε, γιατί και πότε πληρώθηκαν οι δόσεις σε ΔΝΤ, δεν αλλάζουν το πλαίσιο. Σημασία έχει ότι στην πρώτη φάση η διαπραγμάτευση διεξήχθη από ελληνικής πλευράς ακριβώς με «οδικό χάρτη» την ΔΕΘ.

Δύο ακόμη επισημάνσεις

Εμφανίζεται σήμερα ένας καταιγισμός από αιματηρές αποκαθηλώσεις της στρατηγικής που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ώς εδώ. Όχι μόνο η πλευρά Λαφαζάνη, αλλά και πολλά στελέχη της πλειοψηφίας υπερθεματίζουν πως κατέρρευσε και η ΔΕΘ και η «σκληρή» διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης με όπλο τη λαϊκή εντολή. Σύμφωνα με αυτή την εκ των υστέρων «αλήθεια» τι θα όφειλε άραγε να εκφράζει το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα από το 2012 έως τις εκλογές; «Θα ανατρέψω τα Μνημόνια, αλλά εάν οι Ευρωπαίοι αποδειχτούν σκληρά καρύδια, μπορεί και να μην τα καταφέρουμε»; «Θα εφαρμόσω το πρόγραμμα της ΔΕΘ, αλλά αν ο Ντράγκι κλείσει τη στρόφιγγα, δεν δεσμεύομαι για τίποτε»; Ή μήπως θα όφειλε να ενστερνιστεί τις τροπολογίες της Αριστερής Πλατφόρμας στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής, και να εμφανιστεί δημοσίως στον λαό αλλά και στους δανειστές ως εξής: «Ψευτοδίλημμα το ναι ή όχι στο ευρώ, έχω σχέδιο Α, αλλά εφόσον επιμένετε έχω και σχέδιο Β κι αν εκβιάζετε κιόλας, έχω και Γ. Δοξάστε με!». Γελοιογραφίες...

Όσο γι’ αυτούς που παίζουν ακορντεόν με τη λαϊκή διαθεσιμότητα, ας αποφασίσουν πότε και πώς ανοίγει η βεντάλια του έρμου του λαϊκού παράγοντα. Ισχυρίζονταν ότι η «εκλογικίστικη πόλωση και ο κυβερνητισμός» του ΣΥΡΙΖΑ καθήλωσε τον λαϊκό παράγοντα σε θεατή της διαπραγμάτευσης. Αλλά ο ίδιος ο λαός της κάλπης βγήκε στις πλατείες στην παγωνιά του Φλεβάρη. Και πριν από έναν μήνα, μετά τις συνεχείς «οπισθοχωρήσεις» και «παλινωδίες και ατολμίες» της κυβέρνησης, αυτός ο λαός της… «ανάθεσης» σφράγισε τη συγκλονιστική εβδομάδα του δημοψηφίσματος. Άραγε μήπως εδώ κρύβονται πολυτιμότερα, πιο ακριβά σε πολιτικό πλούτο υλικά, από τη γραμματική που αρέσκεται να διαβάζει η ασπρόμαυρη σκέψη του Ναι και Όχι;

 Του Δημήτρη Υφαντή

 

* Ο Δημήτρης Υφαντής είναι μέλος της Σ. Ε. Ο.Μ. Πεντέλης του ΣΥΡΙΖΑ

 

Σχετικά Άρθρα

Copyright © 2009 Aiginio News | All rights reserved