Εκεί παρατηρήθηκε μια κρίσιμη αλλαγή. Ο εξαθλιωμένος κόσμος της εργασίας ψήφισε τον άνθρωπο που παρουσιάστηκε ψευδεπίγραφα ως εκπρόσωπός του (ενώ ταυτόχρονα μιλούσε για δραστικούς περιορισμούς φόρων για τους πλούσιους...).
Τι συνέβη, λοιπόν; Γιατί αυτός ο κόσμος ψήφισε Trump;
Δεν είναι τόσο σύνθετο. Απέναντί του είχε δύο υποψήφιους που ενδόμυχα γνώριζε ότι εκπροσωπούν την ελίτ. Τη Wall Street και το παραδοσιακό κεφάλαιο η Clinton, τους έξαλλους και ασύδοτους "σερίφηδες", τους πολυεκατομμυριούχους ο Trump.
Αποφάσισαν λοιπόν, ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής (βλ. Sanders) να τα κάνουν ...λαμπόγυαλο. Να ψηφίσουν τον παρανοϊκό τύπο που ενδέχεται να μπει στην πολιτική ζωή ως ταύρος εν υαλοπωλείω και να τιμωρήσει το "κακό" σύστημα. Να τιμωρήσουν οι ίδιοι εν προκειμένω τις ελίτ που καταδυναστεύουν την πολιτική ζωή των ΗΠΑ (και παγκοσμίως) εδώ και δεκαετίες.
Για κάντε έναν παραλληλισμό.
Μήπως έτσι δεν ψήφισαν οι δικοί μας εξαθλιωμένοι στο Μενίδι, στο Πέραμα, στη Σαλαμίνα, όπου η Χρυσή Αυγή με σχεδόν ανάλογη του Trump φασιστική, ρατσιστική ατζέντα θριάμβευσε; Πού σαρώνει η Λεπέν στη Γαλλία; Μήπως στις εύπορες περιοχές της Γαλλίας; Όχι. Σαρώνει στις φτωχογειτονιές του Παρισιού και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων. Οι φτωχοί και εξαθλιωμένοι ψήφισαν επίσης υπέρ του Brexit.
Υπεύθυνες φυσικά γι΄αυτό το χάλι είναι οι περιοριστικές πολιτικές λιτότητας, η νεοφιλελεύθερη συνταγή που κυριαρχεί στον πλανήτη και δημιουργεί φόβο για το αύριο, φόβο για το μετανάστη, φόβο για τα πάντα.
Και γεννά θυμό, γεννά την ανάγκη για εκδίκηση επί δικαίων και αδίκων. Οι απόκληροι, οι ξεχασμένοι, τα θύματα των ελίτ έχουν ένα όπλο μόνο. Και το χρησιμοποιούν σχεδόν αυτοκτονικά. Αφού χανόμαστε εμείς, σας παίρνουμε όλους στο λαιμό μας. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Το σύνδρομο "Κούγκι" είναι πλέον νόμος στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Και αυτό που ονομάζουμε "προοδευτική παράταξη" σε παγκόσμιο επίπεδο οφείλει επιτέλους να απεγκλωβιστεί από τον στενό εναγκαλισμό της με τους νεοφιλελεύθερους και να στραφεί σε μια άλλη κατεύθυνση, κόντρα στις πολιτικές λιτότητας, κόντρα στην όξυνση των ανισοτήτων. Χρειαζόμαστε Sanders και Corbyn και όχι Hillary, όχι Ρέντσι, όχι Βενιζέλο και Λοβέρδο (για να δούμε και τη δική μας δήθεν Κεντροαριστερά που αποστρέφεται τις λαϊκές τάξεις και στηρίζει ανερυθρίαστα τις ελίτ).
Αλλιώς σπρώχνουμε τις μάζες των εξαθλιωμένων στα νύχια της πιο σκοταδιστικής, της πιο άγριας και φασιστικής Δεξιάς που γνώρισε ο πλανήτης μετά το δράμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ας ελπίσουμε το φαινόμενο "Brexit-Trump" να μείνει εδώ. Αλλά δεν είμαι αισιόδοξος...
George Christopoulos
