Στην εφ’ όλης της ύλης κριτική που ασκεί στον πρωθυπουργό το Ποτάμι για το περιεχόμενο των δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα στον Alpha σημειώνει με έμφαση ότι η χώρα χρειάζεται άμεσα ένα αξιόπιστο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης το οποίο όμως ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του είναι ακατάλληλοι να το καταρτίσουν και να το εφαρμόσουν.

Αναλυτικά στην δήλωση του αναφέρει:

-Μιλάει για άρση της επιτροπείας το 2018 όταν, μόλις σήμερα, το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή αναφέρει στην έκθεσή του ότι: “Ο δρόμος για την κανονικότητα θα είναι μακρύς και όλα δείχνουν ότι το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας της Ελλάδας δεν θα έλθει το 2018”.
-Πανηγυρίζει ως επιτυχία της κυβέρνησής του την έξοδο στις αγορές όταν επιστρέφουμε σε αυτές με επιτόκια του 2014, τη στιγμή που άλλες χώρες που βρίσκονταν την ίδια περίοδο σε μνημόνια, όπως η Πορτογαλία, δανείζονται με 1.25%.

-Κομπάζει για ανάπτυξη 1.8% το 2017 όταν η πρόβλεψη της δικής του κυβέρνησης στον προϋπολογισμό ήταν 2.7% και μειώθηκε λόγω των καθυστερήσεων του.
-Αναγνωρίζει ότι η χώρα έφθασε στο χείλος του γκρεμού το 2015, δεν λέει όμως ότι αυτό έγινε εξαιτίας των τυχοδιωκτικών επιλογών του οι οποίες κόστισαν στους Έλληνες πολίτες 100 δις.
-Καυχιέται ακόμη και για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη όταν έφθασε κοντά στην έξοδο λόγω των δικών του εγκληματικών λαθών.

-Χαρακτηρίζει ελληνική επιτυχία τον αλγόριθμο του 15% για τις ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες (Gross Financing Needs) στο οποίο κατέληξε το Eurogroup του Ιουνίου για το χρέος, όταν αυτό είναι γνωστό ότι αποτελεί θέση του ΔΝΤ από τον Μάιο του 2013 (Public Debt Sustainability Αnalysis in Market-Access Countries) και ενεργοποιείται τώρα που το χρέος κρίνεται “εξαιερετικά μη βιώσιμο”.
-Ξεπερνάει λες και δεν “τρέχει τίποτα” τα προεκλογικά ψέματα του Ιανουαρίου του 2015 θεωρώντας πως σβήστηκαν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όπου κατέβηκε με κεντρικό σύνθημα το «παράλληλο πρόγραμμα», ενώ ακόμη και λίγο πριν από την ψήφιση του τελευταίου πακέτου τον Ιούνιο διαβεβαίωνε “ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα”.

-Mιλάει για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης όταν ο ίδιος τη χαρακτηρίζει «θεσμικό εμπόδιο», προεξοφλεί αποφάσεις της, καλύπτει υπουργούς του που επιτίθενται με χυδαίο τρόπο κατά δικαστών και χρησιμοποιεί πρώην δικαστικούς ως το “μακρύ κυβερνητικό χέρι” (προφανώς επειδή δεν θέλει η Δικαιοσύνη να είναι ανεξέλεγκτη).

Θα συμφωνήσουμε σε κάτι με τον κ.Τσίπρα: ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης. Αλλά ο ίδιος και η κυβέρνησή του είναι ακατάλληλοι να το καταρτίσουν και να το εφαρμόσουν. Το νέο παραγωγικό μοντέλο δεν χτίζεται με την επέκταση του πελατειακού κράτους, με την επιστροφή της Παιδείας στη δεκαετία του ’80, με το κυνήγι της αριστείας και την αφαίμαξη της παραγωγικής Ελλάδας για τη συντήρηση του κομματικού στρατού των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.